الكافي عن حمّاد بن عثمان: سَمِعتُ أبا عَبدِ اللَّهِ عليه السلام يَقولُ: لَجُلوسُ الرَّجُلِ في دُبُرِ صَلاةِ الفَجرِ إلى‏ طُلوعِ الشَّمسِ، أنفَذُ في طَلَبِ الرِّزقِ مِن رُكوبِ البَحرِ.
فَقُلتُ: يَكونُ لِلرَّجُلِ الحاجَةُ يَخافُ فَوتَها.
فَقالَ: يُدلِجُ فيها وَليَذكُرِ اللَّهَ عز و جل، فَإِنَّهُ في تَعقيبٍ ما دامَ عَلى‏ وُضوءٍ.

 امام صادق عليه السلام : «نشستن انسان در پى نماز صبح تا طلوع خورشيد، مؤثّرتر از به دريا رفتن در طلب روزى است».
گفتم: گاه، انسان حاجتى دارد كه می ترسد از دست برود.
فرمود: «در همان تاريكى حركت كند و برود؛ اما خداى عز و جل را ياد كند كه تا با وضو باشد، در تعقيب نماز است».

 آیت الله ری شهری؛ شناخت نامه نماز؛ جلد دوم؛ حدیث ۷۹۴

منبع : مرکز تخصصی نماز