در سال 18 هجرى كه عمر بشام سفر كرد، چون وقت نماز شد مردم از عمر درخواستند كه دستور دهد بلال اذان بگويد، بلال شروع به اذان كرد، تمامى كسانى كه پيغمبر را ديده و اذان گفتن بلال را در حضور او ديده بودند به گريه افتادند تا محاسن آنها از اشك تر شد، عمر هم گريست ، آنهائيكه رسول خدا را ديده بودند بياد آن حضرت و بياد آن روزها گريستند، و آنهائيكه نديده بودند بخاطر گريه اصحاب گريستند.
مدرك :الكامل ابن اثير ج 2 ص 394.

قصه هاى اسلامى و تكه هاى تاريخى
نويسنده: عمران عليزاده