از دیگر آثار نماز می بایست به مناجات بودن آن اشاره کرد. مناجات که در برابر منادات قرار می گیرد، زمزمه و درگوشی سخن گفتن است. هر گاه میان دو نفر ارتباطی نزدیک و دوستانه ای باشد، چنان به هم نزدیک می شوند که در گوش هم نجوا می کنند. از همین روست که هماره اهل محبت دوست می دارند که با محبوبان خویش نجوا و مناجات داشته باشند؛ چرا که نجوا معاشقه ای میان محبوبان است. در زمان پیامبر(ص) برخی دوست می داشتند که با ایشان نجوا و خلوتی داشته باشند، خداوند فرمان می دهد تا برای هر نجوایی باید صدقه ای پرداخت کنند، اما جز امیرمومنان امام علی(ع) هیچ کس حاضر به این کار نشد و ایشان تنها کسی است که به این حکم الهی عمل کرد و صدقه داد و با پیامبر(ص) خلوت کرد.(مجادله، آیه ۱۲) البته این حکم پس از آن برداشته شد و دیگر کسی جز ایشان به این آیه عمل نکرده است.(مجادله، آیه ۱۳ ؛ مجمع البیان، ذیل آیه و روایات دیگر تفسیری) با این همه این آیه نشان می دهد که نجوا با خداوند هزینه ای دارد و کسی که با خداوند می خواهد نجوا داشته باشد، هزینه آن نماز است؛ زیرا در این حالت خداوند به نجواهای محبوبان خویش گوش می دهد؛ زیرا محبت میان خدا و بنده نمازگزار محبتی دوسویه است. پیامبر صلی الله علیه و آله می فرماید: اَیُّهَا النّاسُ، اِنَّ الْمُصَلّى اِذا صَلّى فَاِنَّهُ یُناجى رَبَّهُ تَبارَکَ وَ تَعالى،فَلْیَعْلَمْ بِما یُناجیهِ؛ اى مردم! نمازگزار هنگام نماز با پروردگار بلند مرتبه اش مناجات مى کند، پس باید بداند چه مى گوید.

(مسند احمد، ج ۲، ص ۱۲۹)

منبع : سما موس