نمازگزار پس از قرائت (1) به ركوع می ‏رود.يعنى در برابر خدا-موجودى كه ماوراى نقطه اوج انديشه انسان در آفاق خصلت هاى نيك و عظمت آفرين است-از سر تعظيم خم می ‏شود.

ركوع نمايشگر و نمودار خضوع انسان است در برابر قدرتى كه آن را فراتر از خود می ‏داند، و مسلمان چون خدا را برترين قدرتها می ‏داند در برابر او ركوع می ‏كند.و چون هيچ موجودى جز خدا را برتر و فراتر از انسانيت‏ خود نمی ‏داند در برابر هيچكس و هيچ چيز ديگر سر خم نمی ‏كند.در همان حال كه تن خود را در برابر خدا به حالتى خاضعانه درآورده است، زبان را نيز به حمد و ستايش و بيان عظمت او مى‏گشايد.

سبحان ربى العظيم و بحمده (2)
پاك و پيراسته است‏ خداوندگار بزرگ من و من او را ستايش می ‏كنم.

اين حركت كه با گفتارى هماهنگ انجام می ‏گيرد به ‏نمازگزار و هم به ديگران كه اين حالت را از او می ‏بينند، بندگى او را در برابر خدا باز می ‏نمايد و چون بنده خدا، بنده غير خدا نيست آشكارا سرافرازى و آزادى او را از بردگى غير خدا اعلام می ‏كند.

1- منظور خواندني ها و گفتنی ‏هايى است كه در حال ايستاده گفته می ‏شود.حمد و سوره در ركعت اول و دوم، و تسبيحات اربعه يا فقط سوره حمد در ركعت‏ سوم و چهارم.

منبع : ازژرفاي نماز  آية‏الله خامنه اي