انسان نمازگزار که در هر شبانه روز هفده رکعت و در هر رکعت دو بار پیشانی اش را در برابر خدا بر خاک می نهد و خود را ذره کوچکی در برابر عظمتش می شمارد، خودبینی و کبرش درهم شکسته می شود. به همین دلیل علی (علیه السلام) در آن حدیث معروفی که فلسفه های عبادت اسلامی در آن بازتابانده شده، بعد از ایمان، نخستین عبادت را که نماز است، با همین هدف تبیین می کند:
فرض الله الایمان تطهیراً من الشرک و الصلوه تنزیها عن الکبر...(1).
خداوند ایمان را برای پاکسازی انسان ها از شرک، و نماز را برای پاکسازی از کبر واجب کرده است.

1) نهج البلاغه، حکمت 252.