به نماز سيد كه نگاه مي‌كردم،  ملائك را مي‌ديدم كه در صفوف زيباي خويش او را به نظاره نشسته‌اند.  رو به قبله ايستادم. اما دلم هنوز در پي تعلقات بود.  گفتم: «نمي‌دانم‏, چرا من هميشه هنگام اقامه نماز حواسم پرت است».  به چشمانم خيره شد.  «مواظب باش! كسي كه سرنماز حواسش جمع نباشد، در زندگي نيز حواسش اصلاً جمع نخواهد شد».   گفت و رفت.  اما من مدتها در فكر ارتباط ميان نماز و زندگي بودم.  «نماز مهمترين چيز است، نمازت را با توجه بخوان»(۱). بار ديگر خواندم, اما نماز سيد مرتضي چيز ديگري بود. 

1- از سخنان سيد مرتضي آويني 

منبع: كتاب همسفر خورشيد 

نسیم سحر