از آیات و روایات استفاده می شود که نماز کامل و حقیقی، نمازی است که با حضور قلب و خلوص نیت و همراه با یقین باشد. از امام رضا (ع) نقل شده است:
"لا صلاة الا باسباغ الوضو‌ء و احضار النیة و خلوص الیقین و افراغ القلب و ترک الاشتغال و هو قوله «فاذا فرغت فانصب و الی ربک فارغب»"؛ نماز کامل باید با وضوی کامل، با حضور قلب، خلوص یقین، خالی بودن فکر و ذهن و قلب از توجه و اشتغال به دنیا باشد، همان طور که خطاب به پیامبر آمده است: «هنگامی که فارغ شدی، به نماز بایست و به سوی پروردگارت بشتاب».(1)
البته بدان معنا نیست که اگر نماز با این ویژگی ها نبود، باطل است، بلکه می توان مراتب متعددی برای نماز و نمازگزار تصور کرد. هر چه درجه و مرتبه کمال معنوی بالاتر باشد، نماز بهتر و از درجه حضور قلب بالاتری برخوردار خواهد بود.
جهت مطالعه بیشتر به کتاب های ذیل مراجعه کنید:
"نماز عارفانه"، جواد محدثی.
"پرورش در پرتو نیایش"، حسنعلی نوری ها.
"نماز زیباترین الگوی پرستش"، غلامعلی نعیم‌آبادی.
"نماز از دیدگاه قرآن و حدیث"، موسوی لاهیجی.
"نماز"، حسین انصاریان.

_____________
(1) علامه مجلسی، بحارالانوار، مؤسسه الوفاء، بیروت، 1404 ه ق، ج 81، ص 243.

منبع : سایت پرسمان قرآنی