نماز، محکم ترین رشته الفت بین بندگان و خداست و وای بر آن بدبختی که از این پیوند با صفای الهی جداست و حیات و زندگی اش از نور این عبادت پرقیمت بی بهره است. نماز، واقعیتی است که خداوند مهربان از باب عشق و محبت از انسان خواسته و نورانی ترین حکم در شبستان حیات بندگان شایسته الهی است. نماز، ریسمان اتصالی است که همه هستی و موجودیت آدمی را به ملکوت پیوند داده و مانند این رشته پر ارزش و منبع فیض، برنامه ای را برای ایجاد ارتباط بین بشر و حق مطلق نمی توان یافت.

نماز، پناه بی پناهان و سنگر دردمندان، گلستان روح افزای عاشقان و چراغ پرفروغ نیمه شب مشتاقان، صفای دلِ مستان و سیر و سلوک آگاهان است. نماز، برتر از همه عبادات، منعکس کننده تمام واقعیات، منبع برکات و کلید گشاینده کل مشکلات و شستشو دهنده خطرات و خاطرات از قلب و نور و روح عارفان و خالصان است.

نماز زنده کننده جان، صفا بخش حیات جاودان، روشنی راه رهروان، تکیه گاه سالکان، راز و نیاز عارفان، سرمایه مستمندان و دوای درد بیماران، شعله دل بیداران، حرارت روح افسردگان و مایه بقای جان و دستگیر انسان در هنگام خطر، و مایه نجات آدمی از شرّ، و درمان تمام بدبختی هاست.

نماز، مایه ای است که بدون داشتن آن، کسی لایق بارگاه قرب نیست و زمینه ای است که بدون آن، جلب فیض خاص از پیشگاه باعزت ربوبی برای هیچ کس امکان ندارد.

بی خبران از نماز، بی خردانند و محرومان از این مقام، اسیر دست شیطانند و ثروتمندانِ بی نماز، تهی دستند و فقیرانِ با نماز، ثروتمندان بزم وجودند.

نماز، روزنه ای به سوی بهشت و انسانِ فاقد آن، هیزم جهنم است. میدان زندگی بدون نماز همچون منطقه ای بدون خورشید است. دل بی نماز، از رحمت خاص حضرت دوست جداست و جایگاه کبر و غرور. جان بی نماز تراکمی از ظلمت ها و پستی هاست.

نماز، حقیقت بندگی، اصل پایندگی، نبود آن مایه شرمندگی و سستی از آن، علت سرافکندگی و نور آن، حرارت بخش زندگی و فرار از آن، ریشه شرّ و افسردگی و اجرای آن، عین آزادگی و اتصال به آن، رها شدن از بردگی و وجود آن در میدان حیات، عین سازندگی و نمازگزار واقعی بدون شک دور از هر آلودگی است.

نماز، رهبری به سوی خوبی ها و ظهور دهنده درستی ها و نجات دهنده از پستی هاست و علاج کننده نادرستی ها و شفای مستی ها و درمان همه دردهاست.

نماز، رهبر و راهبر و انجام آن، اجرای فرمان خدا و پیامبر و وسیله قرب به داور و نسبت به عبادات دیگر همچون جوهر در دنیا و آخرت و ناصر و یاور و بر تمام خوبی ها است.

آری، نماز مهم ترین وسیله تشکر و سپاس از نعمت های بیکران الهی است، که به بندگان خود عنایت کرده است. همان گونه که هر پیامبری معراج خاص داشت، نماز هم معراج مؤمن است.

نماز، فریضه ای الهی است که خدا را به یاد انسان می آورد و پیمان خداوند با مردم است. خداوند عالم، نماز را سبب عروج عقل ها قرار داده و آن را موجب تهذیب نفس و کمال انسان مقرر فرموده است، و نماز تمرکز روح به سوی سرچشمه هستی است.