نماز، اوج بندگی و رستگاری انسان و عالی ترین راه هم کلام شدن با معشوق است. نماز، نسیمی برخاسته از ابدیت است تا مشام جان ها را به عطر خویش بنوازد و خاکیان را در دریای نور، غوطه ور سازد. نماز، بهترین حدیث شیدایی است و «تنها زمانی حلاوت آن را می توان با تمام وجود دریافت که اهل سعادت آباد دلدادگی و از ساکنان سرزمین سبز نماز و اهل محلّه ی رکوع و ساکن کاخ سجود و بندگی باشی و با لهجه ی خشوع، سخن بگویی». حال، بیاییم دمی خود را از همه ی آن چه در ما گره خورده است، بگسلیم و تنها در خلوت کده ی تنهایی خود، زانوی ادب زنیم و رو به درگاه خداوند، پس از عبادت شبانه چنین نیایش کنیم: بار الها! اسیر نفس اماره ام، از اسارت این نفس برهانم. مولای من! کشکول گدایی ام، از زاد و توشه، تهی است، آن را با لطف و احسانت پر کن و ما را از غیرت خود، بی نیاز. الها! مباد آن که شراره های عذابت، مرا در کام خود بسوزاند. هیهات! که کرم بی منتهای تو، پوشش جسم رنجور من در برابر شعله های قهرت نباشد.

منبع : پايگاه حوزه