عبادت حسین لحظه ای و بر حسب موقعیت نبود. بلکه تمام لحظات و دم زدن های او عبادت به حساب می آمد، جهاد او عبادت بود، قیام او عبادت بود، خطبه و سخنرانی او عبادت بود، شمشیر زدن او، نصیحت او به دوست و دشمن، صبر او، و تحمل او عبادت بود. آن ساعتی که با خصم می جنگید عبادت می کرد، آن لحظه به خاک افتادن او عبادت بود، و آن جان دادن او در عین صبر و تحمل عبادت بود.
اما در چنان وضع و حالی گویی باز هم آن عبادت را هم کفایت کننده و قابل عرضه نمی دانست. در عین افتادگی و بی رمقی در قتلگاه و لبانش در عین خشکی و تشنگی به ذکر خدا مترنم بود:
الهی رضا بقضائک، صبرا علی بلائک، تصدیقاً لا مرک، لا معبود سواک.
خدایا! به حکم تو راضیم. بر بلای تو صابرم. و من تو را تصدیق دارم. جز تو معبودی نیست.