نمازگزار باید اسرار نماز را دوست داشته باشد، دوست نماز باشد، نه نمازخوان باشد. سید الشهدا علیه السلام به اباالفضل علیه السلام فرمود: به این قوم بگو امشب را که شب عاشورا است به من مهلت بدهد برای اینکه خدای سبحان می داند انی احب الصلوة له(1)، که من نماز را برای رضای خدا دوست دارم، نماز محبوب من است، من نماز را دوست دارم و می خواهم از دوستم وداع کنم.
از امام سجاد علیه السلام بیان شده: اذا صلیت صل صلوة مودع(2)
وقتی نماز می خوانید مثل آن کسی باشد که می خواهد نماز را وداع کند زیرا ممکن است اجل نگذارد به نماز بعدی برسید.
با توجه به این نکته که ائمه علیه السلام الگوهای پایدار و مبین عبادت می باشند توصیه های اینان در همیشه تاریخ اسلام چراغی فرا راه مسلمین خواهد بود تا در لحظات کامیبابی و ناکامی شدت و صحت، سرا و ضرا، هماره خداوند را به یاد داشته و ختم تمامی امور را منوط به رای و مصلحت پروردگار ببینند و خدای متعال را حاظر و ناظر بر کلیه اعمال بدانند. با عنایت به این مساله درمی یابیم که چگونه است که عابدترین عابدان عصر سلطه اموی حضرت علیه السلام وقتی نماز می خواند با آن همه مقامات معنوی چنان در پیشگاه ذات اقدس الهی حاضر می گردد که گویی این آخرین نماز اوست.

1) مقتل الحسین، مقرم، ص 256.
2) شیخ صدوق، ص 44.