عموم مورخین گفته اند که: سعید بن عبدالله حنفی، سینه و سر و صورت خود را سپر آن حضرت و یاران او قرار داد تا نماز بخوانند و چون زخم ها بر بدن او فراوان شد و نتوانست روی پای خود بایستد بر زمین افتاد و در حالی که می گفت: اللهم العنهم لعن عاد و ثمود و ابلغ نبیک منی السلام و ابلغه ما لقیت من الم الجراح فانی اردت بذلک ثوابک فی نصرة ذریة نبیک صلی الله علیه و اله و سلم
یعنی خدایا! ایشان را همانند قوم عاد و ثمود از رحمت خویش دور گردان و پیامبرت را از طرف من درود فرست و این درد و زخمی را که به من رسید به او ابلاغ فرما، که هدف من در این کار یاری فرزند پیامبر تو بود.
آنگاه روی خود را به سوی امام حسین علیه السلام کرد و عرض کرد:
اوفیت یا بن رسول الله، یعنی آیا به عهد خود وفا کردم.؟
امام حسین علیه السلام فرمود: نعم انت امامی فی الجنه، یعنی آری! تو در بهشت پیش روی من هستی. به دنبال این سخن بود که روح از بدن او پرواز کرد و در بدن او سیزده تیر مشاهده کردند و این غیر از زخم ها و ضربه های دیگری بود که بر او وارد شده بود.
رضوان الله و سلامه و برکاته علیه و علی من استشهد معه.(1)

1) زندگانی امام حسین، سید هاشم محلاتی، 433.