امام حسین علیه السلام در عین جنگ، ناگزیر است گاهگاهی از اهل حرم خبر گیرد. حال و احوال آنها را بپرسد، به آنان دلداری و تسلیت دهد، در آنان آمادگی برای مصائب بعدی را فراهم سازد.
از سوی دیگر او در خیمه بیماری دارد، امام سجاد علیه السلام، که تمام روز عاشورا در حال بیماری شدید و گاهی در حال اغماء است. هر چند گاهی سری به خیمه او می زد، با او سخن می گفت، ودایع امامت را به او می سپرد.
آخر او امام بعدی است، رئیس قافله اسیران است او باید رسالت خطیر بعدی را بر عهده گیرد.
در عین حال، وقت نماز است. او باید به نماز بایستد و در میان مردم و در میدان جنگ نماز بخواند تا هم شبهه کفر و بی ایمانی را از خود بزداید و هم به دیگران بفهماند که نماز مهم است و در هیچ حالتی از حالات حتی در بحبوحه جنگ و فراموش نمی گردد. حتی در میان تیر و شمشیر و حتی با چهره خونین.(1)

1) در مکتب مهتر شهیدان، ص 426.