نماز جماعت به پایان رسید، امام رو به نمازگزاران گرداند و سخنان خویش را با حمد و سپاس خداوند آغاز کرد، آن گاه فرمود: خداوند در این روز کشته شدن شما و مرا امضا کرده است.
صبراً یا بنی الکرام فما الموت الا قنطرة تعبر بکم عن البوس و الضراء الی الجنان الواسعة النعم الدائمه؛
بر شماست که صبر و شکیبایی پیش گیرید ای بزرگ زادگان! صبر کنید که مرگ پلی بیش نیست که شما را از سختی ها و رنج ها به بهشت گسترده و نعمت های جاوید می رساند. پس کدام یک از شما به خاطر انتقال از کاخ به زندان و شکنجه گاه است. همانا پدرم از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم روایت کرد که آن حضرت می فرمود: دنیا برای مومن همانند زندان و برای کافر همچون بهشت است و مرگ پل مومنان به سوی بهشت هایشان و پل کافران به سوی دوزخ آنان است. نه دوزخ شنیده ام و نه دوزخ می گویم!