زمزمه دعا در سجده

از کتاب مقتل الحسین اخطب خوارزم نقل شده که گفته است که شریح گوید به مسجد رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در مدینه وارد شدم. در آنجا حسین بن علی علیه السلام را دیدم که به سجده رفته و گونه بر خاک نهاده و می گوید:
سیدی و مولای! المقامع الحدید خلقت اعضائی، ام لشرب الحمیم خلقت امعائی، الهی لئن طالبتنی بذنوبی لاطالبنک بکرمک، و لئن حبستنی مع الخاطئین لاخبرنهم بحبی لک، سیدی! ان طاعتی لا ینفعک و معصیتی لا تضرک فهب لی ما لا ینفعک، واغفر لی ما لا یضرک، فانک ارحم الراحمین؛
یعنی، ای آقا و مولای من! آیا برای گرزهای آهنین اعضای مرا آفریدی یا برای شراب حمیم (جهنم) احشاء و امعای مرا خلق فرمودی؟ خدایا! اگر مرا به گناهانم بگیری من از تو کرم و بزرگواریت را مطالبه می کنم، و اگر مرا با خطاکاران به زندان افکنی محبت و دوستی تو را که در دل دارم به آنها بازگو کنم، ای آقای من! به راستی که اطاعت و فرمانبرداری من، تو را سود ندهد، و نافرمانی و معصیت من نیز تو را زیان نرساند. پس آنچه را سودت ندهد به من ببخش و آنچه را زیانت نرساند از من بیامرز؛ که به راستی تو مهربان ترین مهربانانی.(1)

1) صحیفة الحسین، ص 64.