ذکر دائم

ذکر دائم از رئوس احکام عشق به خداست.
عاشقان واقعی خدای متعال که طلب دائم، مجاهدت دائم و طاعت دائم داشته اند، اهل ذکر دائم بوده اند.
مقصود از ذکر دائم این است که باطناً و به جان و دل همیشه و در همه ی احوال به یاد خدای متعال باشد و در آرزوی قرار گرفتن در موطن اوّلی و اصلی خود یعنی در موطن شهود و وصال، چه به زبان هم به ذکر مشغول و چه نباشد.
این لازمه ی عشق و طلب صادقانه و شأن مُحبّ طالب و دردمند است که در همه ی اوقات و دائماً به یاد معشوق و مطلوب خویش باشد، معشوق مطلوبی که همیشه حاضر است و عاشق طالب در محضر اوست، لکن گرفتار فراق و هجرانی که پیش آمده است، فراق و هجران مخصوص.
دورم به صورت از در دولت سرای تو / لیکن به جای و دل ز مُقیمان حضرتم                          ( حافظ )

📚 پنج رساله ، ص 181،182