«شَفع» در لغت؛ به معناى ضمیمه کردن چیزى به چیزى، و مقارن و همراه بودن دو چیز است. در آیه شریفه «وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ»؛ شفع، اسم و به معناى جُفت است چنان‌که «وتر» به معناى تک می‌باشد،[1] و علت نام‌گذاری نماز شفع به این نام، به جهت دو رکعتی بودن آن است.
«شفاعت» نیز از ریشه «شفع» به معنای ضمیمه شدن دو چیز به یکدیگر است.[2]
برخی مفسّران در تفسیر شفاعت در آیه شریفه «مَنْ یَشْفَعْ شَفاعَةً حَسَنَةً یَکُنْ لَهُ نَصِیبٌ مِنْها وَ مَنْ یَشْفَعْ شَفاعَةً سَیِّئَةً یَکُنْ لَهُ کِفْلٌ مِنْها وَ کانَ اللَّهُ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ مُقِیتاً»[3] گفته‌اند: اصل شفاعت از شفع است که به معناى جُفت و ضد وتر می‌باشد؛ زیرا در حقیقت کسى که براى دیگرى وساطت می‌کند، خود را رفیق و دوم او قرار داده است.

---