چرا در سلام نماز،به همین صیغه اخیر اکتفا کردی و آن دو سلام را نگفتی؟

مرحوم حضرت آیت الله العظمی حاج شیخ محمد تقی آملی_رضوان الله علیه_ خودشان فرمودند:

در اوایل تشرفم به نجف اشرف،روزی در بالای سر مطهر،مشغول نماز زیارت بودم و در نمازهای مستحبی به (و السلام علیکم و رحمه الله و برکاته) اکتفا می کردم.هنگامی که سلام نماز را گفتم،در سمت راست خود سیدی جلیل را دیدم که عرب بود،به زبان فارسی شکسته به این ضعیف فرمود:

چرا در سلام نماز،به همین صیغه اخیر اکتفا کردی و آن دو سلام را نگفتی؟

عرض کردم:نماز مستحبی بود و من در نمازهای مستحبی به همین سلام آخرین اکتفا می کنم.

فرمود:آن قدر از فیوضات از دستت رفت که قابل شمارش نیست.

وقتی آن سید چنین گفت،متوجه ضریح مقدس شدم و از طرف قبله ،دیگر حرم و گنبد و بنای صحن را نمی دیدم و تا چشم کار می کرد جوی لا یتناهی و عالمی مملو از نور بود که همه آن ها ثواب سلام هایی بود که از این ضعیف فوت شده بود...

با نهایت تاثر،رو به جانب آن سید جلیل کردم و عرض کردم:اطاعت میکنم

از آن به بعد دیگر در هیچ نمازی آن سلام را ترک نمی کنم و تاکنون هم شاید نکرده باشم.

آن سید جلیل القدر را نشناختم و از آن به بعد،دیگر ایشان را در حرم مطهر ندیدم...

منبع:چهل قطب عرفانی ص 165

نویسنده:مجید امیری رسکتی_حمید احمدی جلفایی

انتشارات:نسیم ظهور