نماز، روح انسان را بيمه می ‏كند

در سوره معارج می ‏خوانيم: « إِنَّ الْإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً وَ إِذا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعاً إِلاَّ الْمُصَلِّينَ الَّذينَ هُمْ عَلى‏ صَلاتِهِمْ دائِمُون‏ ؛ معارج، 20- 23»

انسان در برابر تلخی ‏ها و شرور بى صبر است و در برابر لذّت‏ها و خوبی ‏ها تنگ‏نظر و بخيل، مگر نمازگزارانى كه نسبت به انجام آن هميشه مراقبند.

آرى ارتباط دائمى با قدرت بی ‏نهايت، به انسان قدرت می ‏دهد، روحيّه توكّل را بالا برده و انسان را موجودى شكست ‏ناپذير می ‏سازد.

ناگفته پيداست كه اين آثار براى نماز پيوسته و همراه با توجّه است، نه نمازهاى غافلانه و موسمى.

حجت الاسلام قرائتى ؛ یکصد و چهارده نکته درباره نماز ؛ نکته ۶۷