چه فرقي بين صحت نماز و قبولي نماز وجود دارد؟

به طور كلى در عبادات سه شرط لازم است: شرط صحت، شرط قبولى و شرط كمال

شرايط صحت نماز، شرايطي مي باشند كه در صورت فقدان يكي از آنها نماز باطل بوده و تکليف نماز ساقط نمي شود و در صورت عدمِ جبران، مکلّف عذاب مي گرديد.

شرط صحت نماز به دو عامل بستگى دارد:

الف - صحيح بودن شكل ظاهرى نماز

باید نماز به همان شكل و شيوه که رسول خدا فرمودند، انجام گيرد؛ نه از روى سليقه‏هاى شخصى. رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ فرمودند: « ارزشي براي گفته ها و عمل ها و نيّت ها نيست،‌ مگر آن كه طبق دستور و سنت انجام گيرد.»

پس اين كه كجا بايد شكسته بخوانيم و يا تمام، آهسته بخوانيم يا بلند، تعداد ركعات و امثال آن چگونه باشد و... مربوط به شكل ظاهرى نماز است كه بايد به همان صورتى كه دستور داده‏اند، انجام دهيم. در غير اين صورت باطل و بى ارزش است.

ب - صحيح بودن نيت و هدف آن

باید نیت انسان در عبادت، كسب رضاى الهى وانجام وظيفه باشد. پس عبادتى كه براى غير خدا باشد (مثلاً براى ريا، خودنمايى و خوشايند مردم) شرك است و هيچ ارزشى ندارد.

شرايط قبولى، شرايطى است كه موجب نزدیکی به خداوند و كسب پاداش الهي مى شود. ممكن است نمازى صحيح باشد ولى سبب رشد و پاکی روح نشود، همچون دارويى كه اثر شفابخشی نداشته باشد.

شرايط كمال، شرایطي است که انجام آنها ثواب و اثر نماز را بیشتر می کند. مثل شرکت در نماز جماعت و انگشتر به دست کردن و عطر زدن و...