نماز و آبرو

كسانى هستند كه در محله خود حاضر به كار خلاف نيستند، چون مردم او و بستگانش را مى ‏شناسند، ولى اگر همين اشخاص به منطقه ناشناسى هجرت كنند، خلاف براى آنان سنگينى قبلى را ندارد.

شركت در نماز، انسان را وابسته به مسجد و اسلام و مردم مى‏ كند و براى مسجدى سيمائى از تقوى مى ‏سازد كه با اين عنوان حتّى‏ المقدور حاضر به خلاف نيست، مى ‏داند كه كار خلاف، آبروى مذهبى او را مى‏برد، لباس قدسى و محبوبيّت را از تنش بيرون مى‏ آورد، ولى افرادى كه از مردم و اسلام و مسجد بريده‏اند، خلاف كارى برايشان خيلى سختى ندارد، او عنوان مذهبى پيدا نكرده تا غم از دست دادنش را بخورد.

آرى، كسى كه لباس سفيد بپوشد خودش روى زمين آلوده نمى ‏نشيند.

حجت الاسلام قرائتى ؛ یکصد و چهارده نکته درباره نماز ؛ نکته ۸۳