احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

اصل آزادی و آزادگی انسانی، از بزرگ‌ترین اصول انسانی است كه همگان خواستار آنند و همواره در تاریخ، انسان‌های بزرگ و رهبران راستین بشری از آن سخن گفتند و كوشیدند تا این اصل را فراگیر سازند و توده‌های انسانی را از این موهبت خدایی برخوردار كنند. آنان ارزش حیاتی آزادی را تبیین كردند و انسان‌ها را با این حقشان آشنا ساختند و همواره از این حق انسانی دفاع كردند. از سوی دیگر، در طول تاریخ، ستمگران، طاغوتیان و سلطه‌جویان در برابر حق آزادی انسان‌ها می‌ایستادند، ارزش انسان‌ها را نادیده می‌گرفتند، مردمان را بردگان و بندگان خود می‌دانستند و با آزادی‌خواهی مبارزه می‌كردند.(1)

يكى از رهنمودهاى امام رضا (عليه السلام ) در رابطه با برخوردارى خانواده از  امنيت و آرامش روانى بيشتر و جلوگيرى از بروز آسيبهاى روانى ، اين است كه مرد  همانگونه كه از همسر خود انتظار دارد، با شيوه ها و وسايل گوناگونى (همچون زينت و  آرايش و...) انگيزهاى رغبت و لذتش به سوى او جذب شو. زن نيز طالب چنين انتظارى است  و مرد بايد جنبه هاى روانى و توافق غريزى او را در نظر گيرد و عنايت كافى به  آراستگى خود و تلاش در جذب زن و پاسخ به نيازهاى مشروع او به عمل آورد. تخلف از اين  موضوع ، علاوه بر اينكه در حق زن جفا و ظلمى به شمار مى رود، گاهى سبب بروز  انحرافاتى در زنان خواهد شد.  

انسان موجودی مدنی بالطبع است، از تنهایی گریزان و گرایش به سوی جمع و اجتماع دارد. انسان بر حسب فطرت خود ناگزیر است با دیگران رابطه و تعامل داشته باشد و به تنهایی قادر نیست در مقابل انواع سختی‌ها و مشكلات بایستد و نیازهای خود را برطرف سازد. هرچه پیوند و تعامل انسان‌ها با یكدیگر نزدیك‌تر و استوارتر و اتحاد و همدلی آن‌ها بیشتر باشد، به همان اندازه در دستیابی به سعادت و كمال و خودشكوفایی در عرصه‌های مختلف زندگی موفق‌تر خواهند بود.

دقت در سیره زندگی اهل بیت علیهم السلام و تأسی به شیوه رفتاری و سبک زندگی آن بزرگواران همواره می تواند ما را در رسیدن به الگوی مطلوب و اتخاذ روش صحیح زندگی و رسیدن به حیات آرمانی رهنمون سازد.
امام رضا علیه السلام توجه به لباس خوب را نوعی احترام به دیگران دانسته و می فرمایند: لباس مظهر خارجی انسان است نمی‌توان نسبت به آن بی‌توجه بود. حرمت مومن ایجاب می‌کند که انسان در ملاقات با او، شئون خود و وی را رعایت کند و مقید باشد که پاکیزه و خوش لباس باشد.(1)
 

آنجا ضریح، پنجره ای رو به اولیاست
آنجا رواق، پاتوقِ گهگاهِ انبیاست
شمس الشموسِ گوشه ی چشمت که می دمد
خورشید و ماه، پت پتِ شمعی است؛ بی ضیاست
آنجا که « راه » می رسد و باز می رود
یک جاده ی دو بانده که تا عرشِ کبریاست
حتی فرشته ها به ترافیک می خورند
از بس شلوغ می شود، از بس برو بیاست