احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

شخصی سند خانه ای را به رسم امانت به من سپرد و من هم برای این که محفوظ بماند در جای مطمئنی گذاشتم اما بعدها بر اثر گذشت زمانی طولانی به کلی محل اختفای آن را فراموش کرده بودم.
روزی آن شخص آمد و امانت خود را مطالبه کرد، هرچه گشتم سند را پیدا نکردم، چندین بار آمد و رفت و من هر جا که به گمانم رسید گشتم، اما سند را نیافتم. از طرفی می ترسیدم که سند به دست کسی افتاده باشد و از طرفی دیگر هم این که خودم متهم به خیانت در امانت شوم.

راوی : آیت الله حائری تهرانی
در سال های اول انقلاب ایام نوروز با عده ای از بزرگان کشوری از جمله وزیر کشور آن زمان آقای بشارتی و حجت الاسلام ری شهری و عده ی زیاد دیگری در یک هواپیما برای زیارت عازم مشهد شدیم. وقتی که به فرودگاه هاشمی نژاد مشهد رسیدیم، انتظار این بود که هواپیما فرود آید تا ما روانه ی حرم شویم.

در خدمت امام رضا (علیه السلام) نشسته بود و مشغول گفت و گو با حضرت بود که جمعی از اهل «بصره» برای ورود و دیدار ایشان اذن خواستند. امام به «یونس بن عبدالرّحمن» دستور دادند که به پستوی خانه برود و تا به او اجازه نداده اند، بیرون نیاید.