بازآ که دل هنوز « مشفق کاشانی »

بازآ که دل هنوز به یاد تو دلبر است                           جان از دریچه نظرم ، چشم بر در است

بازآ دگر که سایه دیوار انتظار                       سوزنده تر ز تابش خورشید محشر است

بازآ ، که باز مردم چشمم ز درد هجر              در موج خیز اشک چو کشتی شناور است

بازآ که از فراق تو ای غایب از نظر !               دامن ز خون دیده چو دریای گوهر است

ای صبح مهر بخش دل ! از مشرق امید              بنمای رخ که طالعم از شب سیه تر است

زد نقش مهر روی تو بر دل چنانکه اشک               آیینه دار چهره ات ای ماه منظر است

ای رفته از برابر یاران « مشفقت »                  رویت به هر چه می نگرم ، در برابر است

*****

« فصیح الزمان (رضوانی ) شیرازی »

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی                             چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

به کسی جمال خود را ، ننموده ای و بینم                      همه جا به هر زبانی ، بود از تو گفتگویی

به ره تو بس که نالم ، ز غم تو بس که مویم               شده ام ز ناله نالی ، شده ام ز مویه مویی

شود اینکه از ترحم ، دمی ای سحاب رحمت            من خشک لب هم آخر ، ز تو تر کنم گلویی ؟

بشکست اگر دل من ، به فدای چشم مستت                           سر خم می سلامت ، شکند اگر سبویی

همه موسم تفرج ، به چمن روند و صحرا                          تو قدم به چشم من نه بنشین کنار جویی

نظری به سوی « رضوانی » دردمند مسکین                    که به جز درت امیدش نبود به هیچ سویی

گر قسمتم شود  « سید رضا موید »

گر قسمتم شود که تماشا کنم تو را                    ای نور دیده ! جان و دل اهدا کنم تو را

این دیده نیست قابل دیدار روی تو                       چشمی دگر بده که تماشا کنم تو را

تو در میان جمعی و من در تفکرم                           کاندر کجا برآیم و پیدا کنم تو را ؟

یابن الحسن ! اگر چه نهانی ز چشم من                            در عالم خیال هویدا کنم تو را

همچون « مویدم » به تکاپو مگر دمی                         ای آفتاب گمشده ! پیدا کنم تو را

کی رفته ای ز دل « فروغی بسطامی »

کی رفته ای ز دل که تمنا کنم تو را ؟                          کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را ؟

غیبت نکرده ای که شوم طالب حضور                            پنهان نگشته ای که هویدا کنم تو را

با صد هزار جلوه برون آمدی که من                              با صد هزار دیده تماشا کنم تو را

بالای خود در آینه چشم من ببین                                           تا با خبر ز عالم بالا کنم تو را

مستانه کاش در حرم و دیر بگذری                                تا قبله گاه مومن و ترسا کنم تو را

خواهم شبی نقاب ز رویت برافکنم                                 خورشید کعبه ، ماه کلیسا کنم تو را

طوبی و سدره گر به قیامت به من دهند                         یک جا فدای قامت رعنا کنم تو را

*****

زماني مي رسد
که خورشيد کافي نيست
و باران
تگرگ مي بارد
از کوههاي يخ معلق
زماني مي رسد
که خورشيد کافي نيست
و فواره ها
درختان شيشه اي تردي مي شوند
در ميادين شهر
مه بلند مي شود
از همه
مه سخت مي شود
ديوار مي شود
و خورشيد ...
آنگاه
در چشمهاي منجمدمان شعله خواهي دميد
و بين ما و گل
پل
خواهي بست
چون زمهرير در گيرد
و خورشيد
کافي نباشد ...

سپيده کاشاني

شيعه يعني شوق، يعني انتظار
صاحب آينه تا صبح بهار

شيعه يعني صاحب پا در رکاب
تا که خورشيد افکند رخ از نقاب

فاش مي بينم ملائک صف به صف
اين غزل خوانند با تبنور و دف

عشقبازان، شور و حال آمد پديد
ميم و حاي و ميم و دال آمد پديد

شب نشينان ديده را روشن کنيد
آن مه فرخنده حال آمد پديد

آمد آن روزي که در ناباوري
سرزند از غرب مهر خاوري

راستين مردي رسيد با تيغ کج
شيعيان ! الصبر مفتاح الفرج

چيست آن تيغ سفيد آفتاب
بي گمان لاسيف الا ذوالفقار

حيدر از محراب بيرون مي زند
شب نشينان را شبيخون مي زند

آفتاب، اي آفتاب، اي آفتاب
از نگاه بندگانت رخ متاب

از فروغت ديده ادراک چاک
از فراغت اشک، مدفون زير خاک

آفتاب شيعه! از مغرب درآ
بار ديگر سر زن از غار حرا

بت پرستان ترکتازي مي کنند
با کلام الله بازي مي کنند

تيغ برکش تا تماشايت کنند
تا که نتوانند حاشايت کنند

پاک کن از دامن دين ننگ را
اين عروسکهاي رنگارنگ را

اين سخن کوتاه کردم والسلام
شيعه يعني تيغ بيرون از نيام

محمدرضا آغاسي

صبح بي تو رنگ بعد از ظهر يک آدينه دارد           بي تو حتي مهرباني حالتي از کينه دارد بي تو مي گويند تعطيل است کار عشقبازي       عشق اما کي خبر از شنبه و آدينه دارد                                   جغد بر ويرانه مي خواند به انکار تو، اما            خاک اين ويرانه ها بويي از آن گنجينه دارد خواستم از رنجش دوري بگويم يادم آمد          عشق با آزار خويشاوندي ديرينه دارد   روي آنم نيست تا در آرزو دستي برآرم             اي خوش آن دستي که رنگ آبرو از پينه دارد در هواي عاشقان پر مي کشد با بيقراري         آن کبوتر چاهي زخمي که او در سينه دارد    ناگهان قفل بزرگ تيرگي را مي گشايد آنکه در دستش کليد شهر پر آيينه دارد

قيصر امين پور

ترسم آخر « نصیر » ترسم آخر که شب هجر به پایان نرسد                      روز وصلت به من بی سروسامان نرسد هر چه از آتش دل ، سوزم و فریاد کنم                           کس به داد من غمدیده نالان نرسد دوش گفتم غم دل را به طبیبی ، گفتا :               درد عشق است ، یقین دان که به درمان نرسد دل دیوانه ما ، گشته چه خوش جای گزین                   شانه ای کاش بر آن زلف پریشان نرسد گو به یعقوب ، تو را صبر فراوان باید                           یوسف گمشده ات زود به کنعان نرسد *****

صبح قیامت «میرزا نصرالله (صبوری) سپاهانی

خوشا کسی که به صبح قیامت از دل و جان                همی به دوستی صاحب الزمان خیزد
شهنشهی که اگر بنده ای به درگه او                             ز روی صدق نشیند خدایگان خیزد
شهی که در شب میلاد او فرشته حسن                          ز عرش از پی آرایش جنان خیزد
فزون ز حد مکان است از آن چو ذات خدای                     به لامکان بنشیند ز لامکان خیزد
اگر تهی شود از فیض او جهان یک دم                 چو صورتی است که از قالبش روان خیزد
جهان ز جای نجنبد مگر به یاری او                               که تن ز جای به یارایی روان خیزد
امید خلق جهانش چو آستین گیرد                              مراد هر دو جهانش ز آستان خیزد
نه هر که سکه « یا صاحب الزمان » زد و داد             ز سکه اش شرف صاحب الزمان خیزد
شرف به دست دهنده است نی به سکه سیم                      فضیلت قلم کاتب از بنان خیزد
به هیچ حل معمای سر حق نشود                             اگر نه ذات شریفت به ترجمان خیزد

عمر را پایان رسید و یارم از در درنیامد

قصه ام آخر شد و این غصه را آخر نیامد

جام مرگ آمد به دستم ، جام می هرگز ندیدم

سال ها بر من گذشت و لطفی از دلبر نیامد

مرغ جان در این قفس بی بال و پر افتاد و هرگز

آنکه باید این قفس را بشکند از در نیامد

عاشقان روی جانان ، جمله بی نام و نشانند

نامداران را هوای او دمی بر سر نیامد

کاروان عشق رویش صف به صف در انتظارند

با که گویم آخر آن معشوق جان پرور نیامد

مردگان را روح بخشد ، عاشقان را جان ستاند

جاهلان را این چنین عاشق کشی باور نیامد

مهدی جهاندار تبر به دوش بت شکن چه روزها که یک به یک غروب شد، نیآمدی چه اشکها که در گلو، رسوب شد نیآمدی خلیل آتشین سخن، تبر به دوش بت شکن خدای ما دوباره سنگ و چوب شد نیآمدی برای ما که خسته ایم و دل شکسته ایم، نه برای عده ای، ولی چه خوب شد نیآمدی تمام طول هفته را در انتظار جمعه ام دوباره صبح، ظهر، نه، غروب شد نیآمدی

عشق از من و نگاه تو تشکیل می‌شود

گاهی تمام من به تو تبدیل می‌شود

وقتی به داستان نگاه تو می‌رسم

یکباره شعر وارد تمثیل می‌شود

ای عابر بزرگ که با گامهای تو...

از انتظار پنجره تجلیل می‌شود

تا کی سکوت و خلوت این کوچه‌های سرد

بر چشمهای پنجره تحمیل می‌شود؟

آیا دوباره مثل همان سالهای پیش

امسال هم بدون تو تحویل می‌شود؟

بی شک شبی به پاس غزلهای چشم تو

بازار وزن و قافیه تعطیل می‌شود

«آنروز هفت سین اهورایی بهار

موعود! با سلام تو تکمیل می‌شود»

حسن یعقوبی


این جمعه هم گذشت، تو اما نیامدی

پایانِ سبز قصه دنیا، نیامدی

مانده ست دل اسیر هزاران سؤال تلخ

ای پاسخ هر آنچه معمّا، نیامدی

کِز کرده اند پنجره ها در غبار خویش

ای آفتاب روشنِ فردا، نیامدی

افسرده دل به دامن تفتیده کویر

ای روح آسمانی دریا، نیامدی

ای حسّ پاکِ گم شده روح روزگار

زیباترین بهانه دنیا نیامدی

ای از تبار آینه ها، ای حضورسبز

ای آخرین ذخیره طاها نیامدی

این جمعه هم گذشت و غزل ناتمام ماند

این است قسمتِ دلِ من، تا نیامدی

ولی بریم نژاد تو را قسم به پرستو قسم به مرغ هوا تو را قسم به کبوتر به عاشق دریا تو را قسم به قناری قسم به عشق هَزار غریق عشق تو شد دل حجاب خود بردار تو را به جان شقایق که بی‌تو بی‌تابم بدون لمس نگاهت نمی‌برد خوابم تو را قسم به همه یاس‌های کبود تو را قسم به شهادت قسم به شهود تو را به جان گل و بلبلان گلزارت تو را به جان همه بندگان بازارت تو را به جان حقیقت به جان مجاز بیا که چشم همه خیره طَرف حجاز تو را قسم به هجوم خیال سودایی تو را قسم به همه عاشقان دریایی تو را به شِکوه‌ی هجر و شُکوه وصال به انگبین می وصلت به خواب و خیال به جان شمع و تو را قسم به پروانه که مرغ دلم پرکشیده از خانه تو را قسم به خزان و به زردی پاییز تو را قسم به نماز و به ناله‌ی شب‌خیز تو را قسم به شقایق به خون سرخ شهید ز لاله‌های شهادت بده به ما تو نوید تو را قسم به سحرهای پرمهتاب تو را قسم به کلام و قسم به کتاب تو را قسم به درخت و قسم به چمن تو را قسم به بهشت و قسم به عدن تو را قسم به نار و قسم به نهار تو را قسم به شتا و قسم به بهار تو را به شب قسم‌ات ای دلیل جهان به پشت ابر تا به کی شوی تو نهان تو را قسم به قلم وقت نام خدا تو را قسم به گذشته قسم به فرداها تو را قسم به همه عشق‌های بی‌فرجام بیا که عشق با تو سر می‌شود انجام تو را قسم به صبوری قسم به صبر قسم دهم به باران قسم دهم به ابر قسم به شعر و قسم به تنهایی قسم به غزل‌ها‌ی عشق و رویایی قسم به عقل و قسم به احساست قسم به مادر قسم به عباست تو را قسم دهم ای پادشاه جهان که شمس جان بنما پشت خود پنهان بیا که ز هجرت خیال گشته محال بیا که تنگی قلبم دگر گرفته مجال بیا که چشمه‌ی جاری ز چشم خون بارد بیا که شاعر هستی دل حزین دارد