هنگامی که حضرت نوح (علیه السلام) کشتی‏اش را ساخت و در آن انواع حیوانات را جای داد، الاغ در خارج از کشتی ماند. نوح هر چه او را به سوار شدن در کشتی وادار کرد، او سوار نمی‏شد.
نوح خشمگین شد و گفت: ارکب یا شیطان!
شیطان این سخن را شنید و خود را در پی الاغ، آویزان نمود و داخل کشتی شد. همین که کشتی به حرکت در آمد و مقداری بر روی آب حرکت کرد، چشم نوح به شیطان افتاد و دید که او در صدر کشتی نشسته است.
نوح پرسید: چه کسی به تو اجازه داد که سوار شوی؟
شیطان گفت: مگر تو نگفتی سوار شو ای شیطان. سپس گفت: ای نوح! تو بر من حقی داری و درباره من نیکی کردی، و من می‏خواهم آن را جبران نمایم.
نوح پرسید: آن خدمت چه بوده است؟ شیطان گفت: تو دعا کردی قومت به یک ساعت هلاک شدند، اگر این کار را نمی‏کردی، من حیران بودم به چه وسیله آنها را منحرف و گمراه کنم! تو از این زحمت مرا راحت کردی!
نوح که دانست شیطان او را سرزنش می‏کند، شروع به گریه کرد و بعد از طوفان نیز پانصد سال گریه می‏کرد. از این رو، او نوح لقب گرفت؛ زیرا پیش از آن عبدالجبار نام داشت.
خداوند به نوح وحی کرد که سخن شیطان را گوش کن. نوح به شیطان گفت: آن چه می‏خواستی بگویی، بگو:
شیطان گفت: از چند خصلت، تو را نهی می‏کنم:
اول این که، از کبر پرهیز کن؛ زیرا اول گناهی که نسبت به خداوند انجام شد، همین کبر بود. چون پروردگار مرا امر کرد برای پدرت؛ آدم سجده کنم، اگر تکبر نمی‏کردم و سجده می‏نمودم مرا از عالم ملکوت خارج نمی‏کردند.
دوم، از حرص دوری گزین؛ زیرا خداوند تمام بهشت را برای پدرت؛ آدم، مباح گردانید و از یک درخت، او را نهی کرد. حرص، آدم را واداشت تا از آن درخت خورد.
سوم، هیچ گاه با زن بیگانه و اجنبی خلوت مکن، مگر اینکه شخص ثالثی، با شما باشد. اگر بدون کسی خلوت کنی من در آنجا حاضر می‏شوم و آن قدر وسوسه می‏نمایم، تا به زنا وادارات کنم. خداوند به نوح وحی کرد که گفته شیطان را قبول کن(75).