موضوعات اصلي
چگونه مي توانم بفهمم كه يكي از استخوان هاي كودك خردسالم شكسته است؟ استخوان هاي كودكان انعطاف پذيرتر بوده و بهتر از استخوان هاي افراد بزرگسال مي توانند ضربات را تحمل كنند و در نتيجه، به سادگي نمي شكنند. اما اگر يك استخوان تحت فشار شديد قرار بگيرد باز هم امكان شكستن آن وجود دارد. البته فهميدن اين كه آيا استخوان شكسته است يا نه، ممكن است براي شما دشوار باشد، اما برخي از نشانه هاي شكستن استخوان عبارتند از: صداي شكستن- كبودي شديد- ورم- حساسيت شديد نسبت به لمس- درد شديد، خصوصا در صورتي كه فقط در يك منطقه باشد- كوفتگي- افزايش درد در صورت حركت. عدم توانايي يا تمايل براي استفاده از اين عضو(اما اگر كودك مي تواند عضو يا انگشتش را حركت بدهد، بدين معنا نيست كه آن استخوان قطعاً سالم است) در صورتي كه عضو يا مفصل، كج، خم يا خارج از جاي طبيعي خود به نظر برسد. اگر كودك شما فقط اندكي ورم داشته و هيچ كدام از ساير نشانه هاي شكستگي استخوان را ندارد، مي توانيد روي جراحت را يخ بگذاريد و صبر كنيد تا مشخص شود آيا جراحت بهتر مي شود يا نه. اگر جراحت بهتر نشد يا حتي بدتر شد، بايستي او را براي معاينه به نزد پزشك ببريد. البته اگر اطمينان نداريد، بهتر است جانب احتياط را نگه داشته و كودك خود را براي معاينه نزد پزشك متخصص ارتوپد ببريد. شكستگي چيست؟ اين واژه براي شكستگي ها(در هر اندازه‌اي) به كار مي رود. چند واژه ديگر كه ممكن است در اين زمينه بشنويد، عبارتند از: آيا بايد با اورژانس تماس بگيرم؟ اگر جراحتي به گردن، پشت، لگن يا جمجمه كودك تان وارد شده است، با اورژانس تماس بگيريد. سعي نكنيد كودك را حركت دهيد. اگر كودك شما تصادفي داشته كه موجب شده است يك استخوان شكسته پوستش را پاره كند و شكستگي باز اتفاق افتاد است، با اورژانس تماس بگيريد يا او را با حداقل حركت در عضو مجروح به اورژانس بيمارستان برسانيد. يك شكستگي باز خطرناك ترين نوع شكستگي است، زيرا خطر خونريزي و عفونت وجود دارد. اگر كودك شما به شكستگي باز دچار شده، به محل جراحت دست نزنيد يا آن را فوت نكنيد. مي توانيد محل جراحت را با گاز استريل بپوشانيد تا زماني كه مراقبت هاي اورژانس به سراغ او بيايد. هم چنين اگر جراحت هاي واضح در سينه يا شكم دارد يا اگر هر كدام از نشانه هاي زير را از خود بروز داده است، سريعا با اورژانس تماس گرفته يا او را به اورژانس برسانيد: ضربان ضعيف، تند يا نامنظم نبض- پوست سرد يا آبي رنگ- تنفس سريع و سطحي- گيجي يا بي هوشي- مشاهده خون در سرفه يا استفراغ خوني- اگر كودك شما شكستگي‌اي دارد كه خطرناك نيست، با متخصص اطفال تماس بگيريد. او احتمالا از شما مي خواهد كه كودك را به مطب او ببريد يا شما را به يك اورژانس(و احتمالا راديولوژي) راهنمايي مي كند. در همين حال، تا جايي كه مي توانيد سعي كنيد كودك تان را آرام كنيد. هرگز سعي نكنيد استخوان شكسته را صاف كرده يا وضعيت آن را تغيير دهيد. در صورتي كه مي توانيد، بهتر است از حركت عضو و كودك جلوگيري كنيد تا مبادا بواسطه حركت، آسيب تشديد شود. البته اگر تلاش براي بي حركت كردنِ ناحيه آسيب ديده منجر بدان مي شود كه كودك مضطرب شده و بيشتر حركت كند، نگران نباشيد؛ فقط او را به اورژانس برسانيد. پيش از رفتن، هيچ خوردني يا نوشيدني به كودك ندهيد زيرا اگر او به جراحي احتياج داشته باشد، پزشكان بايد صبر كنند تا معده اش خالي شود و سپس داروي بيهوشي را به او تزريق نمايند. اگر جعبه كمك هاي اوليه با خود داريد، مسكن هاي معمولي كودكان(مانند استامينوفن يا ايبوپروفن) مي توانند به كاهش درد كمك كنند. براي تسكين موقتي درد علاوه بر مصرف دارو، مي توانيد از روش زير استفاده كنيد: - يخ موجب كاهش درد و تورم مي شود. اگر كيسه يخ نداريد، مقداري يخ را در پارچه يا پلاستيك بپوشانيد و آن ها را با چكش يا كوبيدن روي يك چيز سخت(مثل يك ديوار سيماني يا آجري) خرد كنيد. يا مي توانيد از نخودفرنگي يا باقلاي يخزده استفاده كنيد. هر بار كيسه يخ را به مدت 20 دقيقه در نزديكي محل جراحت نگه داريد. - باند پيچي يا فشار ملايم به ناحيه آسيب ديده نيز ورم را كاهش مي دهد. پس از اين كه محل جراحت را با يخ خنك كرديد، يك باند كِشي يا پارچه‌اي را دور عضو مجروح بپيچيد. باند بايد محكم، اما نه بيش از حد سفت، بسته شود: بايد بتوانيد يك انگشت خود را بين باند و پوست فرو كنيد. دائما سفتي باند را بررسي كنيد(اگر تورم اين ناحيه ادامه پيدا كند، باندپيچي ممكن است دردناك شود). - بالاتر قرار دادن عضو مجروح نيز درد و تورم را كاهش مي دهد. اگر مي توانيد، كودك خود را در حالت درازكش و بي حركت قرار دهيد، و يك بالش زير عضو آسيب ديده بگذاريد، به صورتي كه اين عضو حدودا 15 سانتي‌متر بالاتر از قلبش قرار گيرد. - بي حركت كردن عضو با استفاده از يك تكيه گاه مناسب هم به كاهش درد كمك مي كند. باز هم كافي است كه كودك را آتل بندي كنيد، البته اگر موجب نمي شود كه كودك براي مقاومت در برابر كار شما بيشتر پيچ و تاب بخورد و البته اگر واقعا نمي توانيد او را به اورژانس برسانيد. يك چيزي پيدا كنيد كه بتوانيد به عنوان آتل مورد استفاده قرار دهيد: يك شيء محكم و صاف كه بتواند تكيه‌گاه باشد مانند يك خط‌كش، لوله داخلي دستمال كاغذي لوله اي يا مجله يا كتاب لوله شده. سعي كنيد چيزي پيدا كنيد كه اندكي بزرگ تر از استخوان و مفصلي باشد كه مي خواهيد آتل بندي كنيد. يك پوشك يا پارچه نرم دور آن ببنديد تا به پوست آسيب نرسد، سپس از نوارهاي پارچه‌اي، بند كفش، دستمال يا كراوات براي نگه داشتن آن در كنار عضو استفاده نموده و آن را به مفصل هاي بالا و پايين جراحت ببنديد. نكاتي در مورد آتل هاي مرسوم: براي آتل‌بندي پا، يك تخته را در قسمت بيروني پا(از كفل تا پاشنه) قرار دهيد. يك تخته ديگر نيز در داخل پا(از كشاله ران تا پاشنه) قرار دهيد. سطح داخلي تخته ها را كه در تماس با پوست است با پارچه يا پوشك بپوشانيد تا از پاي كودك محافظت شود. سپس با استفاده از نوارهاي پارچه‌اي، تخته ها را در محل كشاله ران، ران، زانو و قوزك پا به يكديگر ببنديد يا با لوله كردن يك پتو و قرار دادن آن بين دو پاي كودك، يك آتل درست كنيد. سپس پاها را در محل كشاله ران، ران، زانو و قوزك پا، به يكديگر ببنديد. اگر مشكوك به شكسته شدن بازو، دنده يا ترقوه هستيد، بازوي طرف آسيب ديده را در يك بند حمايل(از جنس پارچه يا دستمال) قرار داده و آن را دور شانه طرف ديگر بيندازيد. براي انگشت شكسته، يك تكه دستمال يا پارچه را بين انگشت آسيب ديده و يكي از انگشتان سالم قرار داده و دو انگشت را به هم ببنديد. آيا شكستگي استخوان هاي بچه ها، سريع تر از استخوان هاي شكسته در افراد بزرگسال ترميم مي شوند؟ در واقع استخوان شكسته كودك معمولا اگر فقط در يك قالب مناسب و بي حركت قرار گيرد به خوبي بهبود خواهد يافت، در حالي كه افراد بزرگسال غالبا براي ترميم آن منطقه به جراحي نياز دارند. البته اگر شكستگي استخوان كودك در محل صفحه رشد استخوان قرار داشته باشند(جايي كه سلول هاي جديد استخواني توليد مي شوند)، ممكن است مشكلات درازمدت رشدي ايجاد نمايند. در اين صورت پزشك از شما خواهد خواست كه اين منطقه را براي مدت يك سال يا بيشتر مورد نظارت قرار دهد، تا مطمئن شود كه روند بهبود به خوبي طي مي شود. بهترين راه براي جلوگيري از شكستن استخوان ها چيست؟ بايد مطمئن شويد كه خانه شما كاملا ايمن است. هم چنين بايد از يك صندلي ماشين ايمن كه به درستي نصب شده است استفاده كنيد. هنگامي كه كودك به دوچرخه سواري، اسكيت يا اسكي مي پردازد نيز مطمئن شويد كه لباس ها و تجهيزات ايمني و محافظتي لازم را پوشيده است.
Greenstick Fracture: يا شكستگي از نوع تركه سبز كه در آن يك طرف از استخوان خم مي شود يا مي شكند. اين وضعيت در وسط استخوان هاي بلند اتفاق مي افتد، مثلا در بازوها يا پاها.
Torus Fracture: يك طرف از استخوان روي خودش خم مي شود، اما مشكلي براي طرف ديگر ايجاد نمي شود. در اين حالت، استخوان در واقع نشكسته است بلكه ضعيف شده است.(اكثر شكستگي ها در كودكان، از نوع Greenstick يا Torus هستند).
شكستگي كامل(Complete Fracture): استخوان به طور كامل مي شكند.
شكستگي بدون جابجاشدگي(Non-displaced Fracture): استخوان به طور كامل مي شكند اما دو تكه استخوان در جاي خود و در امتداد يكديگر باقي مي مانند.
شكستگي همراه با جابجاشدگي(Displaced Fracture): انتهاي استخوان ها(در محل شكستگي) جدا مي شوند و ديگر در امتداد يكديگر قرار ندارند.
شكستگي بسته(Closed Fracture): پوست روي استخوان شكسته شده سالم مانده است.
شكستگي باز يا مركب(Open or Compound Fracture): استخوان شكسته از زير پوست بيرون مي زند.
مو برداشتن(Stress or Hairline Fracture): به حالتي گفته مي شود كه بواسطه فشار مكرر بر روي استخوان، در آن ترك ايجاد شود.
بيش از نيمي از كودكان طبيعي و سالم در چند روز اول زندگي دچار تغيير رنگ زرد در پوست شان مي شوند. اگر كودك شما نيز همين وضع را دارد، جاي هيچ گونه نگراني نيست؛ اما بايد موضوع را با پزشك تان يا كارشناس بهداشت مركز بهداشتي و درماني در ميان بگذاريد، بويژه زماني كه شكم يا پاهاي كودك زرد باشد. اگر نوزادتان با سن طبيعي حاملگي متولد شده است، احتمالا در عرض يك هفته گونه هاي او صورتي و زيبا خواهد شد. اگر زودتر از سن طبيعي به دنيا آمده باشد، كمي بيشتر طول مي كشد تا پوست وي حالت قرمزي و گلگون مانند خود را بازيابد. علت آن چيست؟ يرقان در نوزادان سالم بعلت افزايش ميزان بيلي روبين خون ايجاد مي شود. بيلي روبين يك ماده شيميايي است كه حين تخريب گلبول هاي قرمز خون توليد مي شود. سطح اين ماده در نوزادان بيشتر است، زيرا آن ها داراي ظرفيت اضافه حمل اكسيژن توسط گلبول هاي قرمز خون هستند و كبد نارس آن ها نمي تواند بيلي روبين اضافه را متابوليزه(سوخت و ساز) كند. زماني كه سطح بيلي روبين به بيشتر از حد طبيعي برسد، زردي يا يرقان از ناحيه سر به طرف گردن و سپس سينه پيشرفت مي كند و در شرايط شديد نهايتا به انگشتان پاها هم مي رسد. اين حالت كه يرقان فيزيولوژيك ناميده مي شود(بر خلاف نوع نادر و خطرناكتري كه توسط بيماري هاي كبدي يا ناسازگاري خوني مادر ايجاد مي شود) سبب هيچ نوع آسيبي در شيرخواران سالم و رسيده(سن طبيعي حاملگي) نخواهد شد. در برخي موارد نادر، نوزادان مبتلا به يرقان ممكن است دچار آسيب سيستم عصبي بشوند. و اين زماني است كه سطح بيليروبين شديدا افزايش يافته باشد. شيوع زردي در نوزادان چقدر است؟ 60 درصد نوزادان رسيده در روز دوم يا سوم تولد دچار يرقان مي شوند. اغلب اين حالت پس از يك هفته برطرف مي شود. 80 درصد نوزادان نارس بين روزهاي پنجم و هفتم پس از زايمان به اين حالت دچار مي شوند. بيماري ظرف دو ماه پس از تولد برطرف مي شود.
چگونه يرقان درمان مي شود؟ اگر به نظر مي رسد كودك تان مبتلا به يرقان شده است، پزشك تان ممكن است تست هايي براي اندازه گيري سطح بيلي روبين خون و لزوم شروع درمان براي او انجام دهد. اگر نوزاد رسيده بدنيا آمده باشد و از ساير جهات سالم باشد، بيشتر پزشكان درمان را تا زماني كه سطح بيلي روبين خون به بيش از 20 ميلي گرم در دسي ليتر برسد شروع نمي كنند. از اوائل دهه 1970 تا كنون يرقان با فوتوتراپي درمان مي شود، پديده اي كه در آن نوزادان در معرض نور فلورسنت قرار مي گيرند. اين نور مولكول هاي بيليروبين اضافي را مي شكند و دفع آن ها را توسط كبد نوزاد تسهيل مي كند. كودك بصورت بدون لباس معمولا براي يك يا دو روز زير نور قرار مي گيرد و چشمانش با يك ماسك محافظ بسته مي شود. اگر سطح بيلي روبين كودك تان نيازي به فوتوتراپي ندارد، مي توانيد با قرار دادن وي در معرض نور آفتاب در اوائل روز يا بعد از ظهر به او كمك كنيد. اگر كودك تان بيماري هاي نادر ناسازگاري گروه خوني داشته باشد و مقدار بيليروبين به مقادير خطرناك برسد، ممكن است حتي نياز به تعويض خون داشته باشد. تست خوني Rh كه در زمان تولد براي تشخيص ناسازگاري Rh انجام داده ايد، شما را با دقت زياد از احتمال وجود ناسازگاري خوني مادر و كودك آگاه مي كند. براي پرهيز از اين امر آمپول هاي ضد آنتي بادي D يا روگام به شما تزريق خواهد شد. چگونه مي توانم بگويم آيا كودكم يرقان دارد؟ افراد متخصص تست سريعي را براي تشخيص يرقان در منزل توصيه مي كنند: در يك اتاق با روشنايي مناسب، فشار ملايمي را به سينه كودك تان وارد كنيد؛ اگر بعد از برداشتن فشار، رنگ زرد بر روي پوست مشاهده گردد، بايد به پزشك خود مراجعه كنيد.(اين تكنيك براي كودكان با پوست ظريف بهتر عمل مي كند؛ براي ساير كودكان به زردي موجود در سفيدي چشم ها يا لثه ها توجه كنيد.) به ياد داشته باشيد كه يرقان يك وضعيت زودگذر است كه معمولا بدون هرگونه مداخله درماني بهبود مي يابد و هيچ گونه عوارض دراز مدت ندارد(بجز در موارد شديد). اگر هرگونه شكي داريد به پزشك خود مراجعه كنيد تا مطمئن شويد اقدامات صحيح را براي بهبود كودك خود برداشته ايد. 
آلرژي هاي بيني در نتيجه برخورد ذرات آلرژي زا با سلول هاي ديواره بيني بروز مي كنند. در اين حالت ابتدا ذرات آلرژي وارد بيني مي شوند. ذرات آلرژي زا عبارت از گروه هاي گياهان، گرد و غبار، كپك‌ها و هاگ كپك ها و پشم حيوانات هستند. اين ذرات با آنتي بادي هاي موجود در سلول هاي بيني موسوم به IGE واكنش نشان مي دهد. اين امر باعث آزاد شدن هيستامين مي شود. هيستامين باعث عطسه، گرفتگي بيني و آب ريزش بيني مي شود. اين سلول هاي بيني مواد ديگري نيز ترشح مي كنند. اين مواد باعث نفوذ گروهي از سلول هاي موسوم به ائوزينوفيل به ديواره بيني مي شود. اين سلول ها طي يك دوره 6 تا 24 ساعته به ديواره بيني سفر مي كنند. اين سلول ها موادي آزاد مي كنند كه مي توانند چندين ساعت پس از بروز علائم اوليه به اين علائم بيافزايند. واكنش اول«واكنش ابتدايي» ناميده مي شود و علايمي كه چندين ساعت بعد از واكنش ابتدايي بروز مي كنند، واكنش مرحله آخر ناميده مي شوند. براي مثال فردي كه نسبت به پشم گربه ها حساسيت دارد به محض برخورد با يك گربه واكنش آلرژيك فوري از خود نشان مي دهد. اين جلمه ابتدايي ممكن است تا زماني كه فرد با حيوان در تماس است ادامه پيدا كند. هنگامي كه فرد محيط را ترك كند، علايم فروكش مي كند. پس از آن حركت سلول هاي ائوزنيوفيل منجر به بروز موج ديگري از علايم مي شود. علايم و نشانه هاي آلرژي بيني شامل ترشحات بيني به صورت مايع سفيد و آبكي، سرفه، خارش گوش، آب ريزش چشم و قرمز شدن آن، خارش بيني، خشك شدن بيني، سختي تنفس و عطسه هستند كه واكنش هاي مرحله دوم نيز بسيار شبيه هستند. در مورد افرادي كه مبتلا به آلرژي مزمن هستند علائم ديگري نيز ممكن است مشاهده شود كه عبارت از خشكي مداوم بيني، كاهش حس بويايي، سردردهاي سينوسي، معمولا در ناحيه پيشاني، چانه و بين چشم ها هستند. افرادي كه مبتلا به آلرژي مزمن هستند حتي ممكن است با محرك هاي غير آلرژيك نيز علائم آنها آغاز شود. اين محرك ها شامل هواي خشك، هواي سرد، دود سيگار و غبار موجود در هوا هستند. عامل اصلي بروز آلرژي هاي بيني همان طور كه در بالا ذكر شد واكنش ميان سلول هاي ديواره بيني و ذرات آلرژي زاست. براي پيشگيري از بروز اين حالت بايد توجه داشت كه بسياري از ذرات آلرژي، در هوا موجود هستند، بنابراين شايد براي برخي افراد پيشگيري امر دشواري باشد. اما اگر عامل آلرژي فرد گربه ها و ساير حيوانات خاص باشد خارج كردن اين حيوانات از منزل در امر پيشگيري بسيار اهميت دارد. هم چنين افرادي كه از گرد و غبار موجود در فضا دچار حالت آلرژي مي شوند، مي توانند در آپارتمان هايي با سقف، كف و ديوار هاي چوبي زندگي كنند. افراد مبتلا به آلرژي شديد بيني بايد از مجاورت با دود تنباكو و دخانيات خودداري كنند. آنتي هيستامين ها از جمله ديفن هيدرامين يا كلورفنيرامين مي توانند علائم بيماري را متوقف كنند. هم چنين، استفاده از افشانه هاي استروئيدي مانند كرومولين به توقف آزاد شدن مواد سلول هاي بيني به داخل مجراي بيني كمك مي كند. اين افشانه ها مانع از ترشح سلول هاي بيني و در نتيجه بروز علائم اوليه مي شوند. تشخيص آلرژي ها اغلب با يك آزمايش سابقه بيماري يا آزمايش جسمي صورت مي گيرد. فرد ممكن است در مورد بروز علايم پس از تماس با عوامل آلرژي زا مانند تماس با گربه گزارش دهد. برخي افراد ممكن است اين علائم را در فصل هاي خاص داشته باشند. براي افرادي كه با علائم پيش رو مانند خشكي بيني مواجه مي شوند آزمايش هاي ديگري نيز تجويز مي شود. آزمايش آلرژي معمولا براي تشخيص فاكتورهاي ويژه كه باعث بروز علائم به طور منحصرا در افراد مي شود صورت مي گيرد. در خصوص تاثيرات بلندمدت اين حالت بايد خاطرنشان كرد كه اين تاثيرات اغلب در افرادي بروز مي كند كه در دوره هاي طولاني و پي در پي از بيماري آلرژي رنج مي برند. بروز حالت آلرژيك در درازمدت احتمال ابتلا به آسم را تا 4 برابر افزايش مي دهد. افرادي كه مبتلا به آلرژي هاي مزمن هستند، مانند افراد حساس به گرد و غبار، نيز بيشتر در معرض علائم مزمن و بلند مدت اين بيماري قرار دارند. هم چنين ابتدا به آلرژي براي دوره هاي طولاني مثلا از ابتداي فصل بهار تا آخر فصل پاييز دچار علائم مزمن و بلند مدت اين بيماري مي شوند. اين علائم مزمن شامل سرفه هاي مزمن، گرفتگي شديد و دائمي بيني، كاهش ضمانت موكوس(مايع مخاطي) بيني، درد در صورت، خستگي، فقدان حس بويايي، سردردهاي سينوسي و در حالت هاي شديد عفونت هاي سينوسي و آسم مي باشد. بهترين و مهم ترين راه درمان جلوگيري از مواجهه با عوامل آلرژيك و حساسيت‌زا است. در موارد كوتاه مدت اغلب مصرف آنتي هيستامين به طور خوراكي توصيه مي شود. در موارد شديدتر تجويز دارو بر عهده پزشك خواهد بود. هم چنين هر نشان جديد يا شديدتر حتما بايد با درمانگر در ميان گذاشته شود. 
