یک عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان خراسان‌جنوبی گفت: لالایی امید و آرزو را در گوش کودک زمزمه می‎کند.

«مهدی اخروی» در گفت‎وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، منطقه لرستان، در حاشیه‌ی همایش سراسری بررسی ادبیات بومی ایران زمین افزود: لالایی‎ها یکی از اقسام تأثیرگذار ادبیات شفاهی هر قوم هستند که در همه‌ی جوامع بشری کم و بیش وجود داشته و همه فرزندان آدم به نوعی در دوران کودکی آن را تجربه کرده‎اند.

وی خاطرنشان کرد: سابقه این نوع ادب عامه به تاریخ بشریت و پیدایش لفظ و کلام برمی‎گردد هرچند در ایران پیش از اسلام سندی کتبی یا شفاهی در این‌باره وجود ندارد.

این مدرس دانشگاه ادامه داد: لالایی به آواهایی معنی می‎شود که مادر برای خواباندن کودک مورد استفاده قرار می‎دهد، هرچند لالایی‎ها از جهت برقراری ارتباط عاطفی میان مادر و فرزند قدرت سحرآمیزی دارند اما متأسفانه در جوامع امروزی تمدن شهرنشینی و ماشینی به شدت آنها را از صحنه به در کرده و در معرض زوال قرار داده است.

اخروی تصریح کرد: این الفاظ آهنگین گاه بدون محتوایی خاص بوده و فقط از جهت موسیقیایی مورد توجه هستند و عموماً بسیاری از علایق و سختی‎ها و آسانی‎هایی که در فکر مادران جامعه بوده را در خود جا داده‎اند که از این حیث به عنوان منبعی مهم برای شناخت اوضاع اجتماعی ادوار گذشته می‎توانند مورد توجه قرار گیرند.

وی اظهار کرد: در متن‎ها و سندهای پیش از اسلام هیچ نمونه‎ای از لالایی به چشم نمی‎خورد و اشاره‎ای نیز به وجود آن نشده است با این وجود دیرینگی لالایی به گفته دکتر محمدهادی محمدی در تاریخ ادبیات کودکان و نوجوانان، به انسان‎های غارنشین می‎رسد.

این عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان خراسان‌جنوبی تصریح کرد: برخی لالایی را به معنای نالیدن می‎دانند و معتقدند شکل امروزی آن لائیدن است، به تعبیر دیگر در برخی لالایی‎ها مراد از این واژه می‎تواند«لالا» یا « لَله » باشد.

اخروی یادآور شد: به نظر می‎رسد «لالایی» بیش از آنکه کاربردی آگاهانه داشته باشد هجایی است که خواندن و تکرار آن نوعی موسیقی ایجاد می‎کند و مادران برای انتخاب این هجای تکراری به سوی واژه‎ای دو هجایی رفته‎اند که برای کودک نقطه‌ی آغاز زبان باز کردن است.

وی خاطر نشان کرد: متأسفانه در جامعه‌ی امروز ما، لالایی گفتن و لالایی شنیدن جایگاه خود را به نحو نگران‎کننده‏‌ای از دست داده است، عدم توجه مناسب از جانب محققان ادب عامیانه به این بخش از سویی و از میان رفتن فرهنگ این هم‎نوایی زیبا از سوی دیگر، کارکرد این نوع زیبا و عاطفی را به‌شدت کاهش داده است و احساس عدم نیاز به لالایی‎گویی از جانب مادران و دانستن آن هم‌چنین سپردن کودک به افرادی غیر از مادر یا مراکز نگهداری کودکان فرصت برقراری این ارتباط عاطفی نیرومند را از مادران و فرزندان سلب کرده است.

این مدرس دانشگاه تصریح کرد: به‎نظر می‎رسد که لالایی قدرتی بسیار افسون‎کننده دارد که روح کودک تازه متولد شده را که هیچ یک از محرک‎های بیرونی برایش آشنا نیست، تسخیر می‎کند و به خوابی خوش فرو می‎برد و شاخص‎های امید و آرزو را متناسب با بافت فرهنگی زادبومش در گوش او زمزمه می‎کند.

انتهای پیام