رنگین کمان

باز گویم غم دل را که تو دلدار منی

در غم و شادی و اندوه و اَلَم، یار منی

جز گل روی توأم در دو جهان یاری نیست

چهره بگشای به رویم که تو غمخوار منی

چشم بیمار تو ای مِیْ زده، بیمارم کرد

پای بگذار به چشمم که پرستار منی

مَحرمی نیست که مرهم بنهد بر دل من

جز تو ای دوست که خود مَحرم اسرار منی

زاری از غمزه‌ی غمزای تو، پیش که کنم

با که گویم که تو، سرچشمه‌ی آزار منی؟

برگشا موی خم اندر خم و دست افشان باش

به خدا، یار منی، یار منی، یار منی

امام خمینی رحمة الله علیه

هر که بر لطف خدای خود توکّل می‌کند

گر کشد بار غم عالم تحمّل می‌کند

بیمی از آتش مکن وقت توکّل چون خلیل

کز توکّل آتش نمرود هم گُل می‌کند

جام گردون از غم  عالم  نمی‌گردد  تهی

قدر وُسعش هر کسی از آن تناول می‌کند

بیشتر از خوان دوزخ نان غفلت می‌خورد

هر عمر خویش را صَرفِ تغافل می‌کند

نیست در قاموس هستی هیچ کاری بی‌حساب

کار را هر کس به مبنای تعادل می‌کند

خط و مشی زندگی را نیست جبر انتخاب

هر کسی با فکر خود سیر تکامل می‌کند

در سراب زندگی لب تشنه از حقّ غافلیم

ورنه زیر پای ما صد چشمه قل قل می‌کند

ژولیده نیشابوری

اگرچه تو طبیبی و دوا درست می‌کنی

کمی برای خیر ما بلا درست می‌کنی

از این طرف همیشه بارها خراب می‌کنم

از آن طرف همیشه بارها درست می‌کنی

اگرچه من خجل شدم، اگرچه سنگ دل شدم

تو از وجود سنگ هم طلا درست می‌کنی

من از گناه خسته‌ام، از اشتباه خسته‌ام

به جان مادرت بگو مرا درست می‌کنی؟

گدای آستانه‌ات شدن به دست ما نبود

تو با کریمی خودت گدا درست می‌کنی

کنار تو غریبه‌های شهر نیز راحتند

تویی که از غریبه آشنا درست می‌کنی

اگر بناست بعد از این مرا خراب‌تر کنی

از اول این خراب را چرا درست می‌کنی؟

از این دلی که سال‌هاست بندگی نکرده است

فقط تویی که بنده‌ی خدا درست می‌کنی

تو یک غروب جمعه می‌رسی و گنبد بقیع را

شبیه گنبد امام رضا درست می‌کنی

علی‌اکبر لطیفیان

ز تو دلشکسته گشتم  که  نظر کنی نکردی

به ره تو بس که ماندم که گذر کنی نکردی

ز غمت  نخفته  بودم  به  امید  آنکه  شاید

همه شب شب سیاهم که سَحَر کنی نکردی

دِلکَم  نگفته  بودم  که  به  وقتِ مِیْ گُساری

ز دو چشم مِیْ پرستش که حذر کنی نکردی

همه تیره بختیِ من ز تو باشد ای دل ای دل

که چو نخل بی‌بَر آخر که ثمر کنی نکردی

ز تو آه سینه سوزم که شرر زنی به عالم

چه شد آنکه در دل او که اثر کنی نکردی

به خدای کعبه دادم  قَسَمت  دلا  چو  مجنون

که ز سر هوای وصلش که بدر کنی نکردی

تو که وعده کرده بودی که بسر بری وفا را

چه شد آن وفا وُ عهدت که بسر کنی نکردی

ز وفا به رهگذار تو نشسته‌ام به حسرت

به امید آنکه روزی که گذر کنی نکردی

چه شد ای نسیم قُدْسی  که  ز راه  دلنوازی

که  وِ  را  ز حال زارم که خبر کنی نکردی

بنگر چو پیر کنعان ز غمت هماره «خُرّم»

به رهت نشسته باشد که سفر کنی نکردی

علی اکبر ثقفی (خُرّم)