رنگین کمان

مُطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

نقشِ هر نغمه که زد راه به جایی دارد

عالَم از ناله‌ی عشّاق مبادا خالی

که خوش آهنگ و فرح‌بخش هوایی دارد

پیر دُردی کشِ ما گرچه ندارد زر و زور

 خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد

محترم دار دلم کاین مگسِ قند پرست

تا هواخواه تو شد فرّ هُمایی دارد

از عدالت نبُوَد دور گرَش پرسد حال

پادشاهی که به همسایه گدایی دارد

اشکِ خونین بنمودم به طبیبان گفتند

دردِ عشق است و جگرسوز دوایی دارد

ستم از غمزه میاموز که در مذهب عشق

هر عمل اجری و هر کرده جزایی دارد

نغز گفت آن بُتِ ترسابچه‌ی باده پرست

شادی روی کسی خور که صفایی دارد

خسروا حافظِ درگاهْ نشین فاتحه خوانْد

وز زبان تو تمنّای دعایی دارد

حافظ

ای خدا ای رازدار بندگان شرمگینت

ای توانایی که بر جان و جهان فرمانروایی

ای خدا ای همنوای ناله‌ی پروردگانت

زین جهان تنها تو با سوز دل من آشنایی

اشک می‌غلطد به مژگانم ز شرم روسیاهی

ای پناه بی‌پناهان، مو سپیدِ روسیاهم

بر در بخشایشت اشکِ پشیمانی فشانم

تا بشویم شاید از اشک پشیمانی گناهم

وای بر من با جهانی شرمساری کی توانم

تا به درگاهت برآرم نیمه شب دست نیازی

با چنین شرمندگی‌ها کی ز دست من برآید

تا بجویم چاره‌ی درد دلی از چاره سازی

ای بسا شب، خواب نوشین، گرم می‌غلطد به چشمم

خواب می‌بینم چو مرغی می‌پرم در آسمان‌ها

پیکر آلوده‌ام را خواب شیرین می‌رباید

روح من در جستجویت می‌پرد تا بیکران‌ها

بر تن آلوده منگر روح پاکم را نظر کن

دوست دارم تا کنم در پیشگاهت بندگی‌ها

من به تو رو کرده‌ام بر آستانت سر نهادم

دوست دارم بندگی را با همه شرمندگی‌ها

مهربانا با دلی بشکسته رو سوی تو کردم

رو کجا آرم اگر از درگهت گویی جوابم

بی‌کسم در سایه‌ی مهر تو می‌جویم پناهی

از کجا یابم خدایی گر به کویت ره نیابم

ای خدا ای رازدار بندگان شرمگینت

ای توانایی که بر جان و جهان فرمانروایی

ای خدا ای همنوای ناله‌ی پروردگانت

زین جهان تنها تو با سوز دل من آشنایی

مهدی سهیلی

غروبِ جمعه دلم بوی یار می‌گیرد

افق افق دل من را غبار می‌گیرد

نه با زیارتِ یاسین دلم شود آرام

نه با دعای سَماتم قرار می‌گیرد

نوای ندبه‌ی صبحم هنوز وِرد لب است

که نغمه‌ی عَشَراتم به بار می‌گیرد

دلِ صنوبریم زین هوای مه آلود

نه از فراق، که از انتظار می‌گیرد

قسم به عصر که خسران قرین انسان است

مگر هر آنکه دانش خود را به کار می‌گیرد

بدان که دلبر ما جان برای یاری خویش

در این دیار هزاران هزار می‌گیرد

به گوشِ منتظران گو که صبح نزدیک است

اگرچه شب ز رفیقان دمار می‌گیرد

جمالِ یار چو خورشید عالم افروز است

حجابِ نفْسْ، تو را زان نگار می‌گیرد

تمام دلخوشیم یک نگاهِ کوچک اوست

ز چیست یارِ من از من کنار می‌گیرد

اگر که یار نخواهد به جلوه غم بِبَرَد

دلِ «زهیر» چو شب‌های تار می‌گیرد

زهیر دهقانی آرانی

دل و دین و عقل و هوشم همه را بر آب دادی

ز کدام  باده  ساقی  به  من  خراب  دادی

چو دل و چو دین و ایمان همه گشت رخنه رخنه

مژه‌های  شوخ  خود  را  چو  به  غمزه آب دادی

دل عالمی ز جا شد  چو  نقاب  برگشودی

دو جهان به هم  برآمد چو به زلف تاب دادی

در خرمی گشودی چو جمال خود نمودی

ره درد و غم ببستی چو شراب ناب دادی

ز دو چشم نیم مستت مِیِ ناب عاشقان را

ز لب و جوی جَبِینت شکر و گلاب دادی

همه کس نصیب خود را برَد از زکات حُسْنت

به من فقیر و مسکین غم بی‌حساب دادی

همه سرخوش از وصالت من و حسرت و خیالت

همه  را  شراب  دادی  و  مرا  سراب  دادی

ز لبِ شکر فروشت دلِ «فیض» خواست کامی

نه  اجابتی  نمودی  نه  مرا  جواب  دادی

فیض کاشانی