خوش آمدید

شب فراق

چه مشکل است خدایا فراق دلدارم

تو امر کن که نگاهی به من کند یارم

تو واقفی چه به من می رسد ز دوری او

ز گل جدا شده ام من که رنجه از خارم

جفا اگر چه ز ما بوده لیک عفو نکو است

که بگذرد ز من ار مجرم خطاکارم

به من هر آنچه رسد در رهش نمایم صبر

ز ذیل مرحمتش دست برنمی دارم

ولی رواست که بعد از گذشت یک عمری

تمتعی ز وصالش به دست من آرم

شب فراق به پایان رسد ز آمدنش

شود تمام، غم و رنج و درد و آزارم

(علی صافی) افسرده آخر عمری

کنم نشاط بدین حال و بخت بیدارم.

ندیدم شهی در دل آرایی تو به قربان اخلاق مولایی تو

تو خورشیدی و ذره پرور ترینی فدای سجایای زهرایی تو

نداری به کویت ز من بی نواتر ندیدم کریمی به طاهایی تو

نداری گدایی به رسوایی من ندیدم نگاری به زیبایی تو

نداری مریضی به بد حالی من ندیدم دمی چون مسیحایی تو

نداری غلامی به تنهایی من ندیدم غریبی به تنهایی تو

نداری اسیری به شیدایی من ندیدم کسی را به آقایی تو

امید غریبان تنها کجایی؟ چراغ سر قبر زهرا کجایی؟

تجلی طه، گل اشک مولا، دل آشفته ی داغ آن کوچه ی غم

گرفتار گودال خونین، گرفتار غم های زینب، سیه پوش قاسم

عزادار اکبر گل باغ لیلا، پریشان دست علم گیر سقا

نفس های سجاد، نواهای باقر، دعا های صادق

کس بی کسی های شب های کاظم

حبیب رضا و انیس غریب جواد الائمه

تمنای هادی، عزیز دل عسکری، پس نگارا بفرما کجایی؟

دلم جز هوایت هوایی ندارد لبم غیر نامت نوایی ندارد

وضو و اذان و نماز و قنوتم بدون ولایت صفایی ندارد

دلی که نشد خانه ی یاس نرگس خراب است و ویران بهایی ندارد

بیا تا جوانم  بده رخ نشانم که این زندگانی وفایی ندارد

بهار سبز در جمکران

چراغ دیده برافروز یارِ ما اینجاست

فروغ روشن شب‌های تار ما اینجاست

مباش بی‌خبر از روزگار رفتة خویش

امیدهای پر از انتظار ما اینجاست

به دشت سینه برافروز پرچم توحید

که جلوه‌های گل نوبهار ما اینجاست

به لاله‌های چمن حسرت زمانه مخور

که عاشقانه‌ترین لاله‌زار ما اینجاست

رها مکن دل خود از حریم حضرت دوست

که مایة شرف و اعتبار ما اینجاست

چه می‌خوری غم ایام بی‌قراری را

که نکهت گل سرخ بهار ما اینجاست

يا لطيف

فردا را چگونه مي توان ديد

فردايي که امروزش همه در غوغا است

فردايي که امروزش را از عمق افکار خسته مردم مي بينم
کجاست يک دل آرام
کجاست آرزوهاي آرزو نشده
کجاست اميدي که باز سوي اميدوارش باز گردد
نمي دانم دلم را دست کدامين فکر بسپارم
نمي دانم اشکم را براي که بريزم
نمي دانم سوز عشق را از که بايد بياموزم
کاش ميشد در بن بست سکوت خانه اي از فکر نساخت
کاش ميشد عشق را در خاکستر ياد ها نگاه داشت
کاش ميشد اشک را در جويبار احساس نريخت
چرا اين مردم دل هاشان را با اب سياه افکار ديگران مي شويند
چرا اين مردم عطش بودن را در انتظار ديدار يار سيراب نمي کنند
چشمانم از خيره شدن بر صفحات خالي ذهنم خسته شده
نمي دانم چرا هر چه در بيراه هاي تنهاييم پرسه ميزنم خانه تنهايي هايم را نمي يابم
کاش مي آمدي و من را از حصار سخت دو دلي نجات ميدادي

گرفته بوی تو را خلوت خزانی من

کجایی ای گل شب بوی بی نشان من

غزل برای تو سر می بُرم عزیزترین ‏

اگر شبانه بیایی به میهمانی من

چنین که بوی تنت در رواق ها جاری است ‏

چگونه گل نکند بغض جمکرانی من

عجب حکایت تلخی است ناامید شدن

شما کجا و من و چادر شبانی من؟

در این تغزل کوچک سرودمت ای خوب

خدا کند که نخندی به ناتوانی من

من را نمی شناخت کسی اینجا، گم نامم و به نام تو می نازم

شادم که مثل عده معدودی،شعری برای نام نمی سازم

شعرم برای توست شعاری نیست،کشتی برای موج سواری نیست

باور مکن که دل به زمین دادم،وقتی تویی بهانه پروازم

هر جا که نام نامی تو آنجاست،قلبم بهانه غزلی دارد

این سوز ریشه ای ازلی دارد،پس با غم عزیز تو دمسازم

شعرم اگر چه هیچ نمی ارزد،سوزانده است نام و نشانم را

می سوزم و به هیزم ابیاتم،بیتی به عشق شعله می اندازم

یا صاحب الزمان و زمین موعود،دانای هرکه آمد و هر چه بود

گم نامم و تویی تو،که می دانی،تنها به نام سبز تو می نازم

دلا! تا باغ سنگی، در تو فروردین نخواهد شد

به روز مرگ شعرت سورۀ یاسین نخواهد شد

فریبت می‌دهند این فصل‌ها، تقویم‌ها، گل‌ها

از اسفند شما پیداست، فروردین نخواهد شد

مگر در جستجوی ربنای تازه‌ای باشیم

وگرنه صد دعا زین دست، یک نفرین نخواهد شد

مترسانیدمان از مرگ، ما پیغمبر مرگیم

خدا با ما که دلتنگیم، سرسنگین نخواهد شد

به مشتاقان آن شمشیر سرخ شعله‌ور در باد

بگو تا انتظار این است، اسبی زین نخواهد شد

علیرضا قزوه

وقتی نفس گرفته دلم از هوايتان

يعنی منم که زنده ام از دستهايتان

داود من ! دوباره بخوان تا که عالمی

ايمان بياورد به طنين صدايتان

از اين همه سحر که گذشته است می شود

يک شب نصيب اين دلم آيا دعايتان ؟؟

تا قبله عبادت چشمانمان شود

ديگر بیا و بگو  که کجا هست جايتان ؟

اين اشتراک چشم من و چشم خيس توست

من گريه ام به کشته کرب و بلايتان

آقا اجازه می دهی هر وقت آمدی

نقاشی ام کنند مرا زير پايتان

يک روز عاشقانه تو از راه می رسی

آنروز واجب است بميرم برايتان

شعر از علیرضا لک

فرض کن حضرت مهدی(عج)به توظاهرگردد:

ظاهرت هست چنانیکه خجالت نکشی؟

باطنت هست پسندیده ی صاحب نظری؟

خانه ات لایق اوهست که مهمان گردد؟

لقمه ات درخور اوهست که نزدش ببری؟

پول بی شبهه و سالم زهمه داراییت؟

داری آن قدرکه یک هدیه برایش بخری؟

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟

باچنین شرط که درحافظه دستی نبری!؟

واقفی بر عمل خویش تو بیش از دگران؟

می توان گفت تو را شیعه ی اثنا عشری؟؟