لذت مرگ نگاهی ست به پایین کردن

 بین روح و بدن ات فاصله تعیین کردن

 نقشه می ریخت مرا از تو جدا سازد "شک "

نتوانست، بنا کرد به توهین کردن

زیر بار غم تو داشت کسی له می شد

عشق بین همه برخاست به تحسین کردن

آن قدر اشک به مظلومیتم ریخته ام

که نمانده است توانایی نفرین کردن

"با وفا" خواندم ات از عمد که تغییر کنی

 گاه در عشق نیاز است به تلقین کردن

"زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست "

خط مزن نقش مرا موقع تمرین کردن!

وزش باد شدید است و نخ ام محکم نیست!

اشتباه است مرا دورتر از این کردن

کاظم بهمنی

قد کشیدی تا جوانی پابه پایم حیف شد

دست دوران کرد،ازدستت جدایم حیف شد

خوب یادم هست گاهی با مداد قرمزت

رنگ می کردی لبانت را برایم حیف شد

ما دو تا از کوچه های کودکیهای همیم

گرچه حالا تو کجاومن کجایم حیف شد

دستِ من بودولب وابرو وچشم و موی تو

لحظه هایی که سرت راروی پایم...حیف شد

حاج خانمی! شدی ده سال بعدومن هنوز

مثل سابق بین مردم مشتبایم حیف شد

رفتی و دیگرنخواندم کوچه هم محروم شد

سالها از گرمی سوز صدایم حیف شد

این جوانی جزتو خیلی چیزها را هم گرفت

ازدوچرخه تا تفنگ و تیله هایم حیف شد

قدر انگشتان دستم دوستت میداشتم

دیر فهمیدم که کم بود ادعایم حیف شد

مجتبی سپید

به یک پلک تو می‌بخشم تمام روز و شب‌ها را

که تسکین می‌دهد چشمت غم جانسوز تب‌ها را

بخوان! با لهجه‌ات حسّی عجیب و مشترک دارم

فضا را یک‌نفس پُر کن به هم نگذار لب‌ها را

به دست آور دل من را چه کارت با دلِ مردم!

تو واجب را به جا آور رها کن مستحب‌ها را

دلیلِ دل‌خوشی‌هایم! چه بُغرنج است دنیایم!

چرا باید چنین باشد؟... نمی‌فهمم سبب‌ها را

بیا این‌بار شعرم را به آداب تو می‌گویم

که دارم یاد می‌گیرم زبان با ادب‌ها را

نجمه زارع

با لبانت صلح کردم،جنگ در سر داشتی

ارتشی از زلف و با چشمت دو لشگر داشتی

آفریدی، مومنم کردی، پیامت عشق بود

جلوه هایی از خداوند و پیمبر داشتی

رد شدی بازار عطاران شهرت سکه شد

عطری از ترکیب مشک و یاس و عنبر داشتی

روسری سر کرده ای این بدترین تحریم شد

نقش فوق العاده در بحران کشور داشتی

جمع نقاشان به لبخندی رضایت میدهند

با مونالیزا تو لبخندی برابر داشتی

هر زنی را در خیابان مثلتان پنداشتم

در جنونم یا تو بی اندازه خواهر داشتی؟

شعر من را هیچ میبینی!ولی حق با تو است

بس که در اوصاف حالت شعر محشر داشتی

سجاد شیرازیان

گنجشک من ! پر بزن درزمستانم لانه کن 

با جیک جیک مستانت خانه را پر ترانه کن 

چون مرغکان بازیگوش از شاخی به شاخی بپر 

از این بازویم پر بزن بر این بازویم خانه کن 

با نفست خوشبختی را به آشیانم بوزان 

با نسیمت بهار را به سوی من روانه کن 

اول این برف سنگین را از سرم پک کن سپس 

موهای آشفته ام را با انگشتانت شانه کن 

حتی اگر نمی ترسی از تاریکی و تنهایی

تا بگریزی به آغوشم ترسیدن را بهانه کن 

با عشقت پیوندی بزن روح جوانی را به من 

هر گره از روح مرا بدل به یک جوانه کن 

چنان شو که هم پیراهن هم تن از میان برخیزد 

بیش از اینها بیش از اینها خود را با من یگانه کن 

زنده کن در غزل هایم حال و هوای پیشین را 

شوری در من برانگیزد و شعرم را عاشقانه کن

حسین منزوی

ز باغ پیرهنت چون دریچه ها وا شد

بهشت گمشده پشت دریچه پیدا شد

رها زسلطه ی پاییز در بهار اتاق

گلی به نام تو در بازوان من وا شد

به دیدن تو همه ذره های من شد چشم

و چشم ها همه سر تا به پا تماشا شد

تمام منظره پوشیده از تو شد یعنی

جهان به چشم دل من دوباره زیبا شد

زمانه ریخت به جامم هر آنچه تلخانه

به نام تو که در آمیختم گوارا شد

فرشته ها تو و من را به نشان دادند

میان زهره و ماه از تو گفتگو ها شد

تنت هنوز به اندازه ای لطافت داشت

که گل در آینه از دیدنش شکوفا شد

شتاب خواستنت اینچنین که می بالد

به دوری تو مگر می شود شکیبا شد؟

امیدوار نبودم دوباره از دل تو

که مهربان بشود با دل من ،اما شد

دوباره طوطیک شوکرانی شعرم

به خنده خنده ی شیرین تو شکرخا شد

قرار نامه ی وصل من و تو بود آنکه

به روی شانه ی من با لب تو امضا شد

حسین منزوی

دستهایی پر ز خالی پیشِ روست

سایه های لاابالی پیش روست

گیسوانت را پریشانتر مکن

کاین زمان آشفته حالی پیش روست

زخم خود را باکسی هرگز مگوی

شانه های بی خیالی پیش روست

تا به کی در آینه زل می زنی؟!

یک بغل تصویر خالی پیش روست

خوشه های سبز را انبار کن

یوسفِ من! خشکسالی پیش روست

یدالله گودرزی

بـه پنـدار تــــو:

جهانم زيباست!

جامه ام ديباست!

ديــــــده ام بيناست!

زيـانـــم گـــــــــوياست!

قفســــم طلاســــت!

به اين ارزد كه دلم تنهاست؟

رحیم معینی کرمانشاهی

آغوش تو چقدر می آید به قامتم

در آن به قدر پیرهن خویش راحتم

می پوشمت که سخت برازنده ی منی

امشب به شب نشینی خورشید دعوتم

خوشوقتی صدای تو از دیدن من است

من هم از آشنایی تان با سعادتم !

با خود تو را به اوج، به معراج می برم

امشب اگر به خاک بریزد خجالتم !

بازار شام کن شب مان را به موی خود

بگذار دیدنی بشود با تو خلوتم !

بر شانه ام گذار سرانگشت برف را

کوهم ولی تمام شده استقامتم …

من سیرتم همان که تو می خواستی شده

لب تر کنی عوض شود این بار صورتم!

جنگیدم و به گنج تو فرمانروا شدم

این است از تمامی دنیا غنیمتم

با من بمان که نوبت پیروزی من است

چیزی نمانده است به پایان فرصتم …

علیرضا بدیع

گفتی: غزل بگو! چه بگویم؟ مجال کو؟

شیرین من، برای غزل شور و حال کو؟

پر می‌زند دلم به هوای غزل، ولی

گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را

چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم

آن برگ‌های سبزِ سرآغاز سال کو؟

رفتیم و پرسش دل ما بی‌جواب ماند

حال سؤال و حوصله‌‌ی قیل و قال کو؟

قیصر امین پور