جالب است برای همه افرادی که این مطالب را میخوانند بگویم که بنده با توکل به خدا و پشتیبانی خوب و مهمی که مرحوم پدرم که روحش شاد باشد از من کرد و یک وام 25 هزار تومانی که استانداری برای افرادیکه می خواستند ازدواج کنند میداد و اندکی ناچیز پس انداز خودم اقدام به ازدواج کردم و البته هزینه ازدواج و مراسم قابل مقایسه با امروز نبود و آنموقع مراسم در خانه برگزار می شد و اگرچه از نظر شور و هیجان بنظر بنده خیلی بهتر و جالب تر از مراسم پایکوبی این روزها بود اما خیلی ساده و معمولی برگزار می شد و البته مهریه ها هم بسیار ناچیز و معمولی بود خصوصا برای ما که خود را انقلابی میدانستیم و فکر و ذکر ما انقلاب بود و انقلاب. بهر صورت مراسم عقد و ازدواج با خوبی و خوشی انجام شد و آنموقع در یزد رسم بود آخر شب عروس و داماد قبل از رفتن به حجله برای تبرک شروع زندگی با همراهی چند ماشین به امامزاده سید جعفر میرفتند  و بعد به خانه بر می گشتند و به حجله گاه میرفتند. بیاد دارم ماشین اختصاص داده شده به بنده و عروس خانم سواری فیات یکی از دوستان بنده که از مشهد برای مراسم آمده بود(ایشان یکی از دوستان خوب بنده بوده و هست که در آبادان و از تابستان سال 1356 و در اردوی عمران ملی با هم آشنا شده بودیم )تعیین شد و خاطره ای که برای همیشه در خاطر ما خواهد ماند این بود که زمان برگشتن به منزل در یکی از میدان ها که ماشین ها پشت سر هم و در کنار هم بودند و بوق میزدند ناگهان یکی از همراهان گفت که لاستیک عقب ماشین شما پنچر شده و لذا ماشینها در همان میدان متوقف شدند و راه بسته شد و جالبتر اینکه دوستان و برادران و اقوام که همراه ما بودند اجازه پیاده شدن از ماشین را به ما ندادند و بلافاصله با بلند کردن ماشین لاستیک پنچر شده تعویض شد و در عرض چند دقیقه کاروان عروسی به سمت منزل پدری بنده که قرار بود تا مدتی بنده در منزل ایشان سکونت داشته باشم حرکت کرد.

ادامه خاطرات بیاری خدا و با شرط حیات در پست های بعدی.....

انشاالله .