اين معيارها هميشه ثابت نيستند و چه بسا در بسياري از امور از ملاک هاي ديگري استفاده کنيم. اما اگر ملاک انتخاب را بر گونه ي ديگري پاي گذاري کنيم که بتوانيم در تمام تعارض ها و دو راهي ها از آن استفاده کنيم از آرامش و روشن بيني بيشتري بهره مي بريم. يک معيار ثابت که براي تمام انتخاب ها، دو راهي ها و تعارضات ما کارايي داشته باشد.

در حکمت 121 نهج البلاغه امام علي (عليه السلام) معياري براي اين موارد به ما ارائه مي دهند.

راستش را بخواهيد مکاني که در آن زندگي ميکنيم اسمش دنياست و آن جايي که قرار است در آن قرار بگيريم اسمش آخرت است.

پس هميشه بين اين دنيا و آخرت مي تواند تعارض هايي باشد و عقل حکم مي دهد که آنچه پايدارتر و ابدي تر است انتخاب شود.

حضرت(عليه السلام) در حکمت 121 مي فرمايند:

چقدر فاصله است بين دو عملي که يکي لذتش مي رود و اندوهش مي ماند و آنکه رنجش مي رود و پاداشش مي ماند.

(حکمت 121)

اين دستور مي تواند يک شاهراه براي عبور از زمان هايي باشد که دچار شک و تعارض و دو دلي در انتخاب هايمان مي شويم.

بايد همان را انتخاب کنيم که رنجش مي رود و پاداشش مي ماند نه آنچه که لذتش مي رود و عذاب وجدانش و آثار بدش مي ماند.

(البته در مورد انتخاب هاي قبلي مان استغفار به عنوان يک داروي شفا بخش وجود دارد