بنام خدا

لقمه حلال

در نقل های تاریخی هست که امام علی (علیه السلام)، کسی را می خواست به عنوان فرماندار به شهری اعزام کند.

به او فرمود فردا بعد از نماز نزد من بیا.

آن شخص نقل می کند که فردا بعدازظهر، به همان جایی رفتم که امام فرموده بود.

 

دیدم در مقابل امام، یک کاسه خالی و یک کوزه آب هست.

مقداری که گذشت، به خدمتکارش اشاره کرد و فرمود که آن بسته را بیاور.

دیدم بسته سر به مُهری را آوردند.

این کیسه، مهر و موم شده بود تا کسی نتواند آن را باز کند.

با خودم فکر کردم که حضرت من را امین دانسته و می خواهد گوهر گران بهایی را به من نشان بدهد یا امانتی را به من بسپارد.

حضرت مهر را شکست و در کیسه را باز کرد.

دیدم در این کیسه، شِویق (غذایی بود که از آرد سبوس دار گندم و جو تهیه می شد) وجود دارد.

بعد حضرت یک مشت از آنها را آورد، داخل کاسه ریخت، مقداری هم آب از کوزه روی آن ریخت و به هم زد و به عنوان ناهار خورد.

مقداری را هم به من داد و گفت بخور.

من حیرت زده شدم.

عرض کردم یا امیرالمؤمنین، شما این را می خورید؟!

عراق با این همه نعمت در اختیار شماست؟!

شما چرا این طور درِ کیسه را می بندید؟

حضرت فرمود سوگند به خدا، من که در این کیسه را مُهر کردم، به خاطر بخل نیست که حیفم بیاید از این سویق کسی بخورد.

من به قدر حاجت شخصی خودم، از این غذا تهیه می کنم.

می ترسم کسی این کیسه را باز کند و چیزی داخل کیسه بریزد و من خوش ندارم که در شکم خود، غدایی وارد کنم که طیب و پاکیزه نباشد.

می خواهم غذایی پاکیزه بخورم، غذایی که از مال خودم است و مال کسی در آن نیست.

مبادا چیزی را که حلال بودن آن را نمی دانی تناول کنی و تناول فقط خوردن نیست.

او را در اختیار نگیر، مگر یقین کنی که حلال است.

منابع:

1. از علی آموز اخلاص عمل، صفحه 20 و 21

2. بحارالانوار، جلد 40، صفحه 335