شاید بیش از هر بشر دیگر این مرد عجیب در مدت حیات ‌خویش کوشید تا مجموعه و طرح‌های غم‌انگیز را به چنگ خود درآورد و آن را به شکل نیکوتر و دل‌چسب‌تر از سر نو قالب بریزد. او آن روز و امروز به نام تیمور لنگ مشهور بوده و هست. در تواریخ عمومی ما نام وی تیمور لنگ است. گرچه اروپایی‌های پانصد سال پیش او را تاتاری می‌خواندند. آن‌ها به طور مبهم تیمور را فرمانروا و جهانگیر بی‌رحمی می‌شناختند که تا پشت دروازه اروپا رسیده بود و با چادرهای زربفت حرکت می‌کرد. از کله کشته‌ها منار می‌ساخت و شب‌ها در موقع حرکت روی تپه‌ها آتش‌افروزی می‌نمود تا راهنمای سپاهیان وی باشد. اما آسیا این مرد را بهتر می‌شناخت و خوشبختی‌ها و بدبختی‌های وی را یکایک می‌دانست. دشمنان آسیایی وی شهرت داده بودند که او یک گرگ خاکستری رنگ بزرگ زمین خواری می‌باشد. اما دوستان و پیروانش می‌گفتند تیمور شیر ژیان و جهانگشای عالی مقدار است…
درنبوغ وهوش خدادادی تیمور همینقدر بدونید که بیبدیل و یگانه ی تکرار نشدنیه زمان بود.طوری که قرآن را از اخر به اول و ازاول به آخر ازحفظ داشت ومیخواند.باهردودست خود همزمان دومتن مختلف را مینوشت و همانطوربادودست خود شمشیربه دست میگرفت ومیجنگید.زمانی که به هند لشگرکشید وپشت دروازه های این کشور رسید, مرتاض پیری به او گفت اگر از تصرف هند دست برداری یکصد و بیست سال عمرخواهی کرد وگرنه در هفتادسالگی,نه درجنگ بلکه براثر بیماری عمرت به پایان خواهدرسید و تیمور در جواب این مرتاض خنده ای سرداد وگفت ：مرگ و میر تنها دست خداست و کسی جزاونمیتواندزمان دقیق مرگ کسی را بگوید وراه دوم رابرگزید.منتها در واپسین روزهای عمر خوددرسن هفتادسالگی,به غیب دانستن آن مرتاض اعتراف کرد.