نقل احادیث پیامبر(ص) ممنوع!

اتفاق دیگری که در راستای از بین بردن جریان غدیر انجام شد، جلوگیری از نقل حدیث پیامبر (ص) بود. دلیل این امر این بود که حدیث پیغمبر مساوی است با رسوایی دستگاه خلافت و بیان فضائل امیرالمومنین و اهل بیت (ع) و حقانیت و اگر چنین جریانی راه می افتاد چیزی از دستگاه خلافت باقی نمی ماند.

لذا خلیفه اول در اولین اقدام فرهنگی خودش نقل حدیث پیغمبر را ممنوع کرده و خلیفه دوم اینکار را به شدت بیشتر پیگیری می کند؛ و این کار تا جایی صورت می گیرد که خلیفه عده ای را در مدینه قرنطینه می کند از ترس اینکه مبادا حدیث پیغمبر در جایی برده و نقل شود.

واقعه‌ای بزرگ که مسکوت ماند

حساسیت غدیر و خلافت و جانشینی رسول خدا تا جایی است که قرظة بن کعب انصاری که در زمان حکومت امیرالمومنین پست های فراوان حکومتی دارد،قاری است به طوری که قرائت قرآن را نزد رسول خدا فرا گرفته، نقل می کند در زمان خلیفه دوم که اسلام گسترش یافت و قرار شد من به عنوان مبلغ به یکی از سرزمین های دور دست بروم و تبلیغ اسلام و احکام را داشته باشم، خلیفه دوم با توجه به این که طی ده، دوازده سال خلافتش بنا به ویژگی که داشت هیچ گاه از مدینه خارج نمی شد، قرظه می گوید در این سفر خلیفه با من همراه شد.

از همراهی او همه خیلی تعجب کردیم. وقتی به رودخانه صرار رسیدیم، خلیفه رو کرد به ما و گفت: می دانید چرا تا بدین جا شما را همراهی کردم؟ گفتیم ما اصحاب پیغمبریم، قاریان و معلمان قرآنیم بالاخره جهت احترام به معلم قرآن تا اینجا تشریف آوردید. خلیفه گفت: آنکه به جای خود، ولی من هدف دیگری از این همراهی داشتم و آن این بود که در لحظات آخر برای رفتن به شما تذکر دهم که به طور جدی از نقل احادیث پیامبرخودداری کنید و چیزی بیان نکنید.

 سوزاندن احادیث پیامبر خدا به بهانه‌های واهی

اقدام دیگر سوزاندن آثاری است که از پیغمبر باقی مانده است به طوری که به خلیفه دوم  خبر می دهند که عده ای در حال کتابت احادیث پیامبر طبق شنیده هایشان هستند. وی به بهانه دادن پاداش به بهترین کتابت ها، دستور می دهد تمام انچه کتابت شده برای او بیاورند؛ عده ی کثیری که متوجه دسیسه او نبودند این کار را انجام می دهند و او بعد از گذشت مدتی به این نتیجه می رسد که این احادیث به صلاح جامعه اسلامی نیست و با بهانه دفاع از قرآن، اینکه اگر این احادیث در بین مردم رواج پیدا کند مردم قرآن را تعطیل می کنند، احادیث پیغمبر را در آتش می سوزاند.

طرح یکسان‌سازی نسخ قرآنی

اقدام دیگر یکسان سازی نسخ قرآن بود. بدین صورت که بعد از سوزاندن روایات پیامبر، تنها چیزی که برای دستگاه خلافت ناگوار بود و او باید آن ها را هم از بین می برد، روایاتی بود که در حاشیه قرآن ها نگاشته شده بودند؛ یعنی اصحاب پیغمبر در مصاحبت با ایشان که قرآن می نوشتند، قسمت های مشخص و متمایز در حواشی قرآن را به توضیحات، شأن نزول و تفسیر پیامبر از آیات قرآن اختصاص داده بودند.

و چون آیات قرآن سراسر فضل امیرالمومنین و اهل بیت و رسوایی دستگاه خلافت بود، لذا در مرحله سوم خلافت به سراغ از بین بردن حواشی قرآن ها می رود. برای این کار در زمان خلیفه سوم بحث از یکسان سازی نسخ قرآنی و طراحی مصاحف عثمانی می شود.

بدین صورت همه مصاحف را از سراسر بلاد اسلامی جمع آوری شد؛ یک نسخه از قرآن که هیچ حاشیه ای بر آن نوشته نشده را بدون هیچ توضیحی از رسول خدا در سراسر بلاد اسلامی توزیع کرده و کوهی از مصاحف قرآنی که حواشی دال بر سخنان رسول خدا و بیان فضائل امیرالمؤمنین و اهل بیت بود را در مدینه به آتش کشیدند که مبادا اثری از آن ها باقی بماند.

نتیجه محافظه‌کاری‌های دشمنان در غدیر چه شد؟

نتیجه این همه استراتژیک و محافظه کاری در برابر جریان غدیر چه می شود؟ نتیجه این می شود شخصیتی به اسم عامربن واثله که ظاهرا در هنگام غدیر کودک بوده و به نقلی حدوداً هفت ساله است؛ یا در غدیر حاضر بوده و بخاطر طفولیت داستان غدیر را به یاد نمی آورد و یا اصلا در غدیر حاضر نبوده است.
در زمان خلافت امیرالمؤمین (ع) در نزدیکی کوفه درمنطقه رحبه، وقتی حضرت از مردمی که جمع شده بودند گواهی و اعتراف مبنی بر غدیر می گیرند و می فرمایند آن هایی که در غدیر حاضر بودند و شنیدند که پیغمبر در مورد من فرمود: «من کنت مولا فعلی مولا النبی اولا بالمومنین من انفسهم» دستشان را بالا بیاورند، بالای سی نفر دست بلند می کنند.

انقدر حدیث غدیر در این مدت زمان مورد کتمان واقع شده بود که ابوطفیل عامر بن واثله که ظاهراً آخرین صحابی پیغمبر و شیعه بوده، در مدینه در چند متری خانه امیر المؤمنین زندگی می کرد، بعد از سی سال دفعه اول است که حدیث غدیر را می شنود و بعد از شنیدن داستان انقدر حدیث غدیر معنایش در راستای حکومت ، رهبری، امامت و اولی به تصرف بودن حضرت برایش روشن است که عامر نمی تواند سخن حضرت امیر را بپذیرد و بیان می کند: اگر پیغمبر به این روشنی در غدیر این مطلب را گفته است، پس چرا سی ساله چیز دیگری را به ما گفتند، چرا ما چیز دیگری را فهمیدیم. لذا می گوید من با تعجب و انکار و شک و تردید از نزد امیرالمومنین خارج شدم.

در مسیر زیدبن ارقم را دیدم. گفتم زید امروز یه حرف عجیبی از علی شنیدم. گفت چه شنیدی؟ قضیه را برایش تعریف کردم. زید گفت: آنچه را که شنیدی انکار نکن، من خودم در غدیر حاضر بودم و خودم دیدم که پیامبر اینها را فرمود. عامر بن واثله به زید می گوید: زید واقعآ تو خودت این را دیدی و شنیدی؟ زید می گوید: نه تنها من بلکه هر کسی که در در کنار آن درختان و برکه غدیر حاضر بود با دو چشمش دید و با دو گوشش شنید.

منبع : پایگاه تبیان ، بخش اعتقادات شیعه