ستاره دنباله دار
یک برنامه تلویزیونی مکتوب
پلاتو اول / مجری شاداب / با لبخندهای زیبا و حرکتی سر حال و شاداب
وقتی نام امیرمؤمنان علی علیه السلام روی زبان آدما نقش می بنده آدم احساس می کنه روی ابرها داره راه می ره و حالا که ما می خواهیم توی این برنامه روی ابرهای باصفای نام علی علیه السلام راه بریم بذارید با تمام وجود فریاد بزنیم / بسم الله الرحمن الرحیم
پلاتو دوم / مجری با چشم های شاداب و تصویری که حرکت می کند سعی می کند بیشتر برای القاء حرف ها از صورتش و ویژگی های صورتش استفاده کند.
روزهای خجسته عید بزرگ غدیره. عید مبارکی که خدا در آن امیرالمؤمنین، علیه السلام، و ائمه اطهار، علیهم السلام، را به جانشینی پیامبر، صلی الله علیه وآله، برگزید و نعمت ولایت آنها را بر همه مؤمنین هدیه کرد. ولایتی که مولایمان حضرت صاحب الزمان، عجل الله تعالی فرجه، آن را به ارث برده اند.
یا علی!
دلم می خواهد به زیارت تو بیایم.
دلم می خواهد در غدیرخم با تو بیعت کنم.
غدیر بود . رفتیم پیشانی اباذر را ببوسیم و بگوییم: «برادر! عیدت مبارک » پیشانیش از آفتاب ربذه سخت سوخته بود! !
به «ابن سکیت » گفتم «علی » هیچ نگفت، نگاهمان کرد و گریست . زبانش را بریده بودند! !
خواستیم دست های میثم را بگیریم و بگوییم «سپاس خدای را که ما را از متمسکین به ولایت امیرالمؤمنین قرار داد» دست هایش را قطع کرده بودند! !
- گفتم: واقعا صد هزار نفر بودند؟ ! گفت: آری! شاید هم بیش تر!
گفتم: واقعا همه را آن همه مدت زیر آفتاب سوزان نگه داشت؟ !
گفت: آری! همه را . منتظر شد تا آنان که عقب مانده بودند، برسند; حتی به جلویی ها هم گفت که برگردند .
اینک پیامبر(ص)، در بازگشت از سفر خانه خداست پیغمبر از رسالت خود، شاد و سربلند دریای بیکرانه قلبش ز موج شوق همواره در تلاطم و همواره در تپش عشق خدا فکنده به جانش شراره ها یاد خدا گرفته از او فرصت و مجال اعمال حج رسیده به پایان، ولی افق چشم انتظار حادثه ها در «غدیر خم » بیدار مانده است...
روزی که رسول خدا(ص)در «حرای حق » به نبوت مبعوث شد، فرمان هدایت و سعادت انسان ها را در کف داشت.
آن روز هم در «پهنه غدیر» و در جمع حاجیان برگشته از زیارت خانه خدا به خطبه خوانی پرداخت، باز در اندیشه نجات امت وتضمین سعادت آنان بود.
این است که «غدیر» را حلقه میانی «رسالت » و «امامت »
من آسمان غدیرم. شاهد و ناظر بر اجرای بزرگ ترین فرمان الهی در سال دهم هجری بودم. من به همراه آفتاب سوزان بر سراسر سرزمین غدیر سایه افکنده بودیم.
سطحی نگری و کوچک اندیشی است، اگر «غدیر» و «ولایت » را، نزاعی در میان دوگروه در گذشته بدانیم.
و دور از «متن مکتب » است، اگر ایستادن بر کرانه جوشان «غدیر» را تنهاحساسیتی فرقه ای و جدالی مذهبی به شمار آوریم.
«غدیر»، همواره برپاست.
صحنه تعیین «مولی »، و آن بیعتها و استشهادها و اعترافها، هنوز هم محو نشده است. بیعتگران نیز، صحنه را ترک نکرده اند. علی رغم آنان که سعی کرده اند غباری از«نسیان » و پرده ای از «کتمان » بر سیمای غدیر بنشانند و بیفکنند، دلها وجانهای بیشماری هنوز هم توجه به آن دستهای بلندی دارد که دست «علی » را گرفت وفراز آورد، تا آن خورشید را، همه ببینند، همه بشناسند، به یکدیگر و به غایبان از صحنه و به خبرگیران از واقعه و به جویندگان چراغ، معرفی کنند.
هر که از کمک کردن به برادر مسلمانش و برآوردن نیازهای او کوتاهی کند، ناگزیر می شود به کسی کمک کند که ناسپاسی می کند و به او جفا می ورزد.
اندازه دوستی را در دل برادرت به میزان محبتی بشناس که در دلت به او داری.
خدای عز و جل سلام کردن را دوست دارد.
لحظه وصال
لحظات پایان عمر امام باقر علیه السلام فرا رسیده و هنگام وصال به معبود نزدیک شده است. امام صادق علیه السلام در کنار آن حضرت نشسته، به او نگاه می کند. ایشان بعدها آن لحظات را چنین نقل می کرد: «من نزد پدر بزرگوارم بودم. هنگام شهادت، درباره غسل و کفن و دفن به من وصیت کرد. به ایشان گفتم: ای پدر! به خدا از آن زمانی که بیمار شده ای، هیچ وقت حالتان چنین بهتر و مناسب تر نبود. امروز که اصلاً آثاری از مرگ در شما نمایان نیست. ولی امام باقر علیه السلام فرمود: ای پسر! آیا نمی شنوی که پدرم علی بن الحسین علیه السلام مرا صدا می زند که ای محمد! بیا و در آمدن شتاب کن».
شناخت امام
اعتقاد به امامت و شناخت امام معصوم، یکی از اصول مذهب شیعه و در راستای ایمان به خدا و رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله است. زُراره، از یاران امام پنجم می گوید: به حضرت باقر علیه السلام عرض کردم: آیا شناخت امام بر همه مخلوقات واجب است؟ امام علیه السلام فرمود: «خدای متعالی، حضرت محمد صلی الله علیه و آله را رسول و حجت الهی برای همه خلایق در زمین برانگیخت. پس هر که به خدا و محمد صلی الله علیه و آله فرستاده او ایمان آورَد و از او پیروی کند، شناختِ امام از خاندان ما بر او واجب خواهد بود».
پایگاه اجتماعی
سه عامل مهم، پایگاه اجتماعی نیرومند و انکارناپذیری برای امام باقر علیه السلام در برابر حکومت امویان پدید آورده بود. نخستین عامل اینکه امام بزرگ خاندان علویان و مرجع حل و فصل مسائل آنان بود. عامل دوم اینکه شیعه هر چند در تنگنای شرایط سیاسی و دوران تقیه به سر می برد، جمعیت متشکل و نیروی عقیدتی آنان، خود قدرتی اجتماعی به شمار می آمد و منصب امامت، حضرت باقر علیه السلام را در مرکز رهبری این نیروها قرار می داد. سومین عامل، شاگردان و رشد یافتگان مکتب آن حضرت علیه السلام بودند که هر یک در محیط اجتماعی خود، نفوذ داشتند و خویش را وامدار آموزه های ناب آن حضرت می دانستند.
مکارم اخلاقی
امام باقر علیه السلام با برخورد نیکوی خود توانسته بود حتی مخالفان را مجذوب خویش سازد. مردی شامی که از مخالفان حضرت بود، ولی با ایشان رفت و آمد داشت، علت رفت و آمد خود را اخلاق خوب و روش نیکوی امام علیه السلام می دانست و به ایشان می گفت: «شما را مردی فصیح می بینم؛ مطالب را روشن بیان می کنی، همه آداب را رعایت می نمایی و الفاظ نیکو بر زبانت جاری است. به همین دلیل با شما رفت و آمد می کنم و در مجلستان حاضر می شوم».
نويسنده: محمدجواد رودگر
اشاره: در بخش‌هاي پيشين مقولة «عرفانِ عبوديت محور» مطرح شد كه عرفانِ قرآني و سلوكِ وحياني بر گوهر بندگي و جوهر عبودي مبتني است و عزت عارف، در عبوديت الهي رقم مي‌خورد. عبوديت، جوهري است كه كُنْه و درون‌ماية آن، ولايت الهي است؛ يعني رسيدن به اينكه تحت تدبير محض خداوند و ارادة الهي است. در اين مقام، عبد سالك، چيزي غير از آنچه معبودش اراده كند، نخواهد داشت و همه شؤون حيات و هستي‌اش فاني در خدا است و جهانِ فاني و باقي را فداي شاهد و ساقي مي‌كند. او چنان اعتلايي مي‌يابد كه از خوف جهنم و شوق جنّت عبور مي‌كند و عشق بندگي و شوق ديدار، همه هستي‌اش را پوشش مي‌دهد. اكنون پرسش اين است كه در «عرفان عملي قرآني» چه حقيقتي است كه عارف و سالك را به منزلت «عبديت» و آن‌گاه مقام «عنديت» مي‌رساند و تاج كرامتش و جايزه سلوك و رياضتش، «عبده و رسوله»، «نعم العبد»، «أسري بعبده ليلاً من المسجد الحرام الي...»، «فاوحي الي عبده ما اوحي» و... خواهد شد؟ راز و رمز سلوك عبودي در چيست؟
