بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله رب العالمین
فِی الکافی عَنِ الصَّادِقِ عَلیه السَّلام کَتَبَ رَجُلٌ إِلَی أَبِی ذَرٍّ[1]
[حضرت امام صادق علیه السلام] می فرمایند: یک نفری در نامه ای به جناب ابی ذر نوشت:
یَا أَبَاذَرٍّ أَطرِفنِی بِشَیءٍ مِّنَ العِلم
از دانش و معرفتی که داری سخن طرفه و تازه ای برای ما بیان کن.
فَکَتَبَ إِلَیه: إِنَّ العِلمَ کَثِیرٌ؛ إِن قَدَرتَ لَا تُسِیءَ إِلَی مَن تُحِبُّهُ، فَافعَل
[جناب ابی ذر برای او نوشت:] برای تو می گویم و آن این است:
اگر بتوانی به کسی که او را دوست می داری بدی نکنی، این کار را بکن.
یعنی سعی تو این باشد به کسی که او را دوست می داری بدی نکنی.
قَال فَقَالَ لَهُ: وَ هَل رَأَیتَ أَحَداً یُسیءُ إِلَیٰ مَن یُحِبُّه؟
آن شخص به جناب ابی ذر گفت -لابد در نامه ی بعدی نوشته- که:
جناب ابی ذر! این هم شد حرف!؟ که به کسی که دوست داری بدی نکن!
آیا تا حالا دیدی کسی را که کسی را دوست بدارد در عین حال به او بدی بکند!؟ این چه حرفی است!؟
فَقَالَ لَه: نَعَم نَفسُکَ أَحَبُّ الأَنفُسَ إِلَیک فَإِن أَنتَ عَصَیتَ اللهَ تَعَالَیٰ فَقَد أَسَأتَ إِلَیهَا
جناب ابی ذر در جواب او فرمود: بله، دیدیم؛ خود تو محبوب ترین موجودات و انسان های عالم پیش خودت هستی؛ خودت را خیلی دوست می داری؛ از همه بیشتر خودت را دوست می داری؛
وقتی معصیت می کنی، به این محبوب خودت که نفس خودت و شخص خودت است بدی کرده ای.
پس ببین که می شود انسان چیزی را دوست بدارد و به آن بدی بکند که آن عبارت است از نفس انسان.
منبع: مؤسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی
--------------------------------------------------
پی نوشت:
[1] الشافی، صفحه‌ی ۸۶۷.
