خوش آمدید

لَهُ مَقَالِيدُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ.
كليدهاى آسمان‌ها و زمين براى اوست، براى هر كه بخواهد رزق را توسعه مى‌دهد و يا تنگ مى‌گيرد، همانا او به هر چيز آگاه است (و توسعه و تضييق او بر اساس علم و حكمت است).
منبع: شوری، آیه 12.

بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله رب العالمین ...
اللهم کن لولیک الحجة ابن الحسن ...
موضوع :  نامه امام حسین علیه السلام به مردم بصره
عن حسین بن علی علیهما السلام «الا و ان السّنَه قَد أمیتت و انّ البدعۀ قد احییت فان تسمعوا قولی و تطیعوا امری اَهدِکم سبیل الرّشاد».
ماه محرم ماهی است که یادآور حزن و اندوه و عزاداری سرور و سالار شهدای کربلا، حضرت اباعبدالله الحسین و فرزندان و اصحاب اوست، ماهی که مورد توجه همه اهل بیت و معصومین علیهم السلام بوده است.
ویژگی ماههای حرام
راوی می گوید روز اول محرم خدمت علی بن موسی الرضا علیهما السلام رفتم، آقا فرمودند:
«إنَ المُحَرَمَ شَهْرُ کانَ أهْلُ الجاهلیّه یُحَرّمونَ فِیهِ القِتالَ»؛ (بحارالانوار ج44 ص283 و امالی شیخ صدوق ص190)
محرم ماهی بود که قبل از اسلام هم جاهلیت و کافران در آن نمی جنگیدند چون چهار ماه حرام وجود داشت که یکی از آنها ماه محرم بود این یک قرار داد بین کفار و مشرکین بود که می گفتند در این چهار ماه جنگ حرام است.
ظلم به اهل بیت در ماه حرام
امام علیه السلام فرمود در این ماهی که مشرکان و جاهلان جنگ را حرام می دانستند:
«فَاسْتُحِلَّتْ فِیهِ دِماؤُنا وَ هُتِکَتْ فِیهِ حُرمَتُنا»؛
در این ماه مسلمان نماها خون حسین علیه السلام را ریختند.  در این ماهی که آنها نمی جنگیدند، حرم اهل بیت را به اسارت بردند؛
«وَ سُبِیَ فِیهِ ذُرّیاتنا وَ نِساؤُنا»،
بعد فرمود:
«فَعَلَی مِثْلِ الْحُسَینِ فَلْیَبْکِ البَاکُونَ»؛
اگر می خواهید گریه کنید اگر غم و اندوهی دارید و عزیزی را از دست داده اید، به یاد حسین ما گریه کنید، سپس فرمود:
«فَإنَّ البُکاءِ عَلَیْهِ یَحُطُّ الذّنُوبَ العِظام»[1]؛
گریه بر حسین ما گناهان بزرگ را از بین می برد، گناه را می زداید، دل را شفاف می کند، انسان را روشن می کند.  امام حسین علیه السلام این گونه مورد توجه بود.  حادثه کربلا کوتاه بوده، در ساعات محدودی اتفاق افتاده و در سرزمین محدودی بوده، اما چهارده قرن بعد از آن حادثه، و سال ها قبل از وقوع آن حادثه نامش مطرح بوده است، نام امام حسین علیه السلام در نزد حضرت آدم مطرح بود، در نزد حضرت زکریا مطرح بود.
شهادت امام حسین علیه السلام از قول پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم
ابن عباس نقل می کند که رسول گرامی اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم در مسجد نشسته بودند، امام حسن و امام حسین علیهما السلام کودک بودند، آمدند روی زانوهای پیغمبر نشستند، پیغمبر آنها را خیلی دوست داشت، همه نیز می دانستند که پیغمبر آنها را دوست دارد، لذا روز عاشورا امام حسین علیه السلام به لشکر یزید فرمود بروید از اصحابی که هنوز زنده هستند بپرسید، که پیغمبر با من چگونه رفتار می کرد؟ - چون هنوز بعضی از اصحاب پیغمبر زنده بودند، تقریباً شصت سال گذشته بود اما افرادی مانند انس بن مالک، ابوسعید خدری، جابر بن عبدالله انصاری، و ابن عباس زنده بودند- ابن عباس می گوید:  دیدم پیغمبر این دو را روی زانوهایش نشاند، خم شد لب های امام حسن علیه السلام را بوسید و بعد برگشت به طرف امام حسین علیه السلام و گلوی امام حسین علیه السلام را بوسید. برای امام حسین علیه السلام سؤال پیش آمد مگر لب های من اشکالی دارد؟ چرا لب های حسن و گلوی مرا بوسید؟ بلند شد و به خانه آمد.  ابن عباس می گوید لحظاتی نگذشت دیدم دست امام حسن علیه السلام در دست مادرش زهرا علیها السلام است و خدمت رسول گرامی اسلام آمدند، حضرت زهرا علیها السلام فرمود:  یا رسول الله! حسین ناراحت است، چرا لب های حسن را بوسیدید و گلوی حسین را؟ پیغمبر فرمود:  دخترم، می ترسم نتوانی تحمل کنی و طاقت شنیدن نداشته باشی.  نه بابا، بگو، فرمود:  دخترم حسن تو را مسموم می کنند و سم از راه لب وارد بدن او می شود لذا من جای سم ها را بوسیدم، امام حسین علیه السلام
«یُذْبَحُ عطشانٌ»؛
سرش بریده می شود؛ من جای شمشیر را بوسیدم.  ببینید سال ها قبل از این حادثه مسئله عاشورا و مسئله امام حسین علیه السلام در کلام رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم مطرح بوده است.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی ضیاءالصالحین