واقـعـه غـديـر و مـعـرفـي امـام عـلي (ع) بـه خـلافـت و جـانـشـيـنـي رسـول خـدا در آن روز، از چـنان عظمتي برخوردار است که آن رويداد تاريخي را يکصد و ده نفر صـحابي پيامبر (ص) نقل کرده اند! البته اين بدان معني نيست که از آن گروه کثيري که همراه رسـول خـدا (ص) شـاهـد آن حـادثـه بـودنـد، فـقـط هـمـيـن تـعـداد ايـن واقـعـه را نـقـل کـرده بـاشـنـد، بـلکـه تـنـهـا اسـامـي ايـن تـعـداد از صـحـابـي در کـتـاب هـاي اهل سنت آمده است.
یک ذره از گرد گنه ننشسته بریعسوب دین
نور ولای عصمتش در ملک دین تابنده بین
شد حجت رب فلق برد از رسل گوی سبق
حق خلافت چون زحق براو مسلم شد یقین
جنت ز دست بوالبشر با گندمی رفته هدر
مولای صائم را تهی بر سفره بد نان جوین
دانـاتـر بـودن امـيـر مـؤ مـنـان عـلي (ع) نـسـبـت بـه ديـگـر مـسـلمـانـان و صـحـابـه رسـول خـدا (ص)، عـلاوه بـر اينکه از نظر سنّت و احاديث نبوي مسلّم است، از ديدگاه خود خلفا نـيـز يـک مـسـاءله بديهي و ضروري بود. بارها و بارها خلفا در اداره امور جامعه دچار اشتباه و سـردرگـمـي شـده و در احـکـام شـرعـيه و قضاوت براساس آن، به بن بست مي رسيدند و به نـاچـار بـراي حـل مـشـکـل بـه عـلي (ع) پـنـاهـنـده مـي شـدنـد کـه بـه عـنـوان نـمـونـه، مـوارد ذيل را بيان مي کنيم:
از الف اول امام از بعد پيغمبر علي است
آمر امر الهي شاه دين‌پرور علي است
ب برادر با نبي بيرق فراز دين حق
بحر احسان باب لطف بي‌حد و بي‌مر علي است
ت تبارك تاج و طاها تخت و نصراله سپاه
تيغ‌آور خسرو مستغني از لشگر علي است
قـرن هـا از طـلوع خـورشـيـد بـي غـروب اسلام از غار حَرا مي گذرد. طي قرون گذشته، جامعه اسلامي و مسلمان به مذاهب، گروه ها و دسته جات مختلف تقسيم شده و هر گروهي، آييني خاص از مـنشاء وحي درک نموده و به آن عمل کرده است. علاوه بر تضادهاي گسترده در بين گروه هاي اسلامي، گاه فتواي فقيهان و عملکرد پيروان يک گروه، متناقض با گروه و حزب ديگر است و بـه راحـتي نمي توان گفت کدام راه صواب و کدام راه خطا در پيش گرفته اند. اما به راحتي مي توان فهميد که عامل اين اختلافات چيست و ريشه تفرقه در کجاست.
انــوار عـرفـان خـــدا مولود کعبه است
تابان در ارض وسـماء مولود کعبه است
آن که ستایش گشته زو، درجــان قــرآن
خلاق خواندش هـل اتی مولودکعبه است
هـشـام بـه حَکَم، ترتيب يافته مکتب اهل بيت (ع) و از شاگردان و دوستان نزديک امام صادق (ع) بـود. در آن زمـان يـکـي از پـيـشـوايـان مـذهـب مـعتزله، به نام «عمرو بن عبيد» در بصره عليه اهـل بيت تبليغ مي نمود و ضرورت وجود امام (ع) را انکار مي کرد. هشام، اين عالمِ جوان، براي پاسخ گويي به شبهات «عمرو بن عبيد» عازم بصره شد.
محراب کوفه امشب در موج خون نشسته
يا عرش کبريا را سقف و ستون شکسته
سجاده گشته رنگين از خون سرور دين
يا خاتم النبيين، يا خاتم النبيين
تا صورت پيوند جهان بود، على بود
تا نقش زمين بود و زمان بود، على بود
آن قلعه گشايى كه در از قلعه خيبر
بركند به يك حمله و بگشود، على بود
مقدمه
جلال الدين محمد بلخى مشهور به «مولوى» ، متولد ششم ربيع الاول سال 604 ه.ق در بلخ و متوفاى پنجم جمادى الاخر 672 ه.ق در قونيه، قريب 68 سال عمر كرد.عمر وى به سه دوره تقسيم مى شود:
«ولايت» در بيان قرآن كريم، اولاً و بالذات، از آن مقام مقدس حضرت احديت است. خداوند متعال اولي به نفس همه مخلوقات است و تمام موجودات تسبيح گوي اويند. هركس به زبان خودش« لا إله الّا الله» مي‌گويد.
كيست مولا ذات بي همتاي حق
بعد حق هر كس بود شيداي حق
كيست مولا لام خلقت را هدف
عـيـن عـلـم و يـاء درياي شرف
رابطه حيات، انديشه و انگيزه
حيات، نحوه خاص از هستى است كه مبدا ظهور علم و قدرت شده و عامل هماهنگ كننده «انديشه علمى» و «انگيزه عملى» است، به طورى كه انديشه علمى بر انگيزه عملى اشراف و نظارت داشته و انگيزه عملى تحت هدايت انديشه علمى، بهصورت كوشش عينى ظهور مىيابد .
