خوش آمدید

مردم دوستي علي (ع) و علي دوستي مردم، يکديگر را تصديق مي کنند و نشان مي دهند که بزرگ، کسي است که دوستدار نيکي باشد و در راه آن شهيد شود. علي (ع) همان شهيد بزرگوار است.

ديوان قضا خطي ز ديوان علي است

سُكان قدر، در يَدِ فرمان علي است

طبع من و مدح مرتضي، شرمم باد

آنجا كه خداي من ثنا خوان علي است

دارم دِلَكي كه بنده ي كوي علي است

روي دل او هميشه بر سوي علي است

هر چند هزار رو سياهي دارد

مي نازد از اينكه منقبت گوي علي است

چكيده 
در اين مقاله از رشته‏ى تعلقات و آشنايى‏هاى ايرانيان با على عليه السلام سخن رفته‏است; نظير مدارا در اخذ خراج از ايرانيان چه در زمان پيامبر صلى الله عليه و آله كه به يمن گسيل شد و گروهى از ايرانيان در آنجا مقيم بودند و چه در زمان خلافت‏خويش; خونخواهى آن حضرت از هرمزان ايرانى; اجراى عدالت در تقسيم بيت المال ميان عرب و عجم و از جمله ايرانيان در زمان خلافت; حمايت ايرانيان از على عليه السلام در جنگ جمل .

جلوه گر شد بار ديگر طور سينا در غدير

ريخت از خم ولايت، مى به مينا در غدير

مى تراويد از دل صحراى سوزان بوى عشق

موج مى زد عطر انفاس مسيحا در غدير

1 ـ قالَ الاْمامُ علىّ بن أبي طالِب أميرُ الْمُؤْمِنينَ (عَلَيْهِ السلام) : 

إغْتَنِمُوا الدُّعاءَ عِنْدَ خَمْسَةِ مَواطِنَ: عِنْدَ قِرائَةِ الْقُرْآنِ، وَ عِنْدَ الاْذانِ، وَ عِنْدَ نُزُولِ الْغَيْثِ، وَ عِنْدَ الْتِقاءِ الصَفَّيْنِ لِلشَّهادَةِ، وَ عِنْدَ دَعْوَةِ الْمَظْلُومِ، فَاِنَّهُ لَيْسَ لَها حِجابٌ دوُنَ الْعَرْشِ.([1]) 

حضرت امير المومنين امام علي (عليه السلام) فرمود: پنج موقع را براى دعا و حاجت خواستن غنيمت شماريد: 

موقع تلاوت قرآن، موقع اذان، موقع بارش باران، موقع جنگ و جهاد ـ فى سبيل اللّه ـ موقع ناراحتى و آه كشيدن مظلوم. در چنين موقعيت ها مانعى براى استجابت دعا نيست. 

خواجه ى حق پيشواى راستين

کوه حلم و باب علم و قطب دين

ساقى کوثر، امام رهنماى 

ابن عم مصطفا، شيرخداى

نه هر دل کاشف اسرار «اسرا»(1) ست 

نه هر کس محرم راز « فاوحا»(2) ست

نه هر عقلى کند اين راه را طى 

نه هر دانش به اين مقصد برد پى

امام على(ع):
((لاتكثرن من اللئيم, فانه ان صحبتك نعمه حسدك و ان طرقتك نائبه قذفك))
(غرر الحكم, ج2, ص814, ح189)
با ناكس و آدم پست, بسيار دوستى و رفاقت نكن, زيرا اگر نعمتى به تو برسد او بر تو رشك برد و اگر مصيبتى به تو راه يابد تو را بيندازد[ و شادى كند].

مقدمه 
قاضى ابو محمد عبدالحق اندلسی، نامبردار به‌ابن عطیه، (مذهب مالکی، م 546 ق)، دربارة سرآمد مفسّران می‌نویسد:

امّا صدر المفسّرین و المؤید فیهم فعلی‌بن ابی‌طالب1؛ امّا در رأس مفسران و مورد تأیید در میان آنان، علی‌بن ابی‌طالب است.

بهار دل دوستدار علي 

هميشه پر است از نگار علي

چنين واجب آيد بهار علي

دلم زو نگار است و علم اسپرم 

دل ناصبي را به خار علي

در اين مقاله، نويسنده به معرفى مولى الموحدين حضرت على‏ بن ‏ابى ‏طالب عليه ‏السلام به عنوان «انسان كامل» مى‏پردازد و از زواياى مختلف به وصف شخصيت والاى اين مظهر علم و عمل و شجاعت و سماحت نغمه مى ‏سازد.

در ازل کاين جلوه در خاک و گل آدم نبود

مهر رخسار علي را از تجّلي کم نبود

از لب لعلش دمي در طينت آدم دميد

گر نبود آن دم نشان از هستي آدم نبود