ملیت : ایرانی - قرن : 15 منبع :
فرمانده سپاه بخش دهگلان شهرستان قروه شهید محمد جعفری معروف به( حه مه رابی) در سال 1333 در بخش دهگلان از توابع شهرستان قروه زاده شد .تا اواسط مقطع ابتدایی به تحصیل ادامه داد .در همان سال بود که با نهضت چشمگیر حضرت امام (ره)آشنا شد و به جمع عاشقان آن رهبر فرزانه پیوست .پس از پیروزی شکوهمندانه انقلاب اسلامی و پیدایش گرو هک های ضد انقلاب در منطقه دهگلان، به مبارزه قاطعانه باآنان برخواست .در سال 1358 به عضویت سازمان پیشمرگان کرد شاخه دهگلان در آمد . این سازمان در پی صدور فرمان تاریخی حضرت امام (ره)مبنی بر ایستادگی در مقابل گرو هکهای ضد انقلاب در سال 1358 تشکیل شد ،به گونه ای که عده زیادی از مردان غیور کرد به صورت داوطلب سلاح در دست گرفتند و با عزم قاطع و استوار به مقابله با ضدانقلاب پرداختند .این سازمان وابسته به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود و بیشتر به جذب نیروهای بومی همت می گماشت. پس از مدتی به خاطر شایستگی و لیاقتی که از خود نشان داد به فرماندهی آن سازمان منصوب شد .در تاریخ 8/ 5 /1359 هنگامی که به منظور باز دید از محور موچش- بلبان آباد رفته بود در روستایی به نام هوار پان مورد کمین نیرو های ضد انقلاب قرار گرفت و همراه دو نفر از همرز مان دلاور خود به شهادت رسید. از شهید جعفری یک فرزند پسر و یک فرزند دختر به یا دگار مانده است بی نهایت ساده و بی تکبر بود ؛اخلاص عجیبی داشت ؛میشد خلوص و سادگی را در اعمال و رفتار او به وضوح مشاهده کرد .دلسوز بود .در آنچه که به او محول می گردید خیانتی روا نمی دید .خود را وقف انقلاب و اهداف نظام می دانست و از مبارزه با دشمنان اسلام و قران لذت می برد .گروهکهای ضد انقلاب از دست او به ستوه آمده بودند و می خواستند به هر طریقی او رااز سر راه خود بردارند و چون در این راستا موفق نمی شدند خانوادهی او را مورد آزار قرار می دادند ,به طوری که او به خاطر آن که بتواند با خیال آسوده به مبارزه باآن اشرار پلید بپردازد ،خانواده ی خود را از دهگلان به قروه انتقال داد. نیرو های ضد انقلاب به حدی با او عداوت و دشمنی داشتند که او رابسیار ناجوانمردانه به شهادت رساندند و بدنش را تکه تکه کردند . از این اسناد محکم و معتبر که بتواند شقاوت و سنگدلی آن بی رحمان خود فروخته را به مر حله اثبات برساند ،بسیار است. شهید محمد جعفری نماز را وسیله ای برای رسیدن به شهادت می دانست. و همیشه در نماز خاضعانه از خداوند می خواست که شرف شهادت را نصیب او نماید .روزه داری بود که با لذت یک پیروزی و خستگی طاقت فرسای مبارزه با اشرار افطار می کرد و در فرجام زندگی دنیایی خود هم با گلوله و خون افطار ساخت که بهترین نوع روزه گشادن است .او بسیار صبور و شکیبا بود .از سختی مبارزه و جهاد احساس و ملالت نمی نمود .قلبی صاف و مهربان داشت .در وجود او کینه و عداوت حضور نداشت.همیشه می خواست که دیگران را از کار های بد باز دارد و به سوی کار های حسنه سوق دهد .بی ادعا بود /در برابر آن همه رنج و مشقتی که متحمل می شد، توقع چیزی را نداشت .خیر خواه دیگران بود و آنها رامورد راهنمایی و ارشاد قرار می داد .
