ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : فرهنگ فارسی معین (جلد پنجم)
معروف به عبدالبهاء بن (میرزا) حسینعلى بهاءاللَّه (بهاءاللَّه) پیشواى فرقه بهائیه (و. تهران 1260 ه.ق.- ف. 1340 ه.ق/ 1921 م.). وى سه برادر ناتنى داشت كه آنان (مخصوصا میرزا محمدعلى) در جانشینى بهاءاللَّه و ریاست بهائیه با وى مخالفت بسیار شدید میكردهاند و به همین مناسبت اتباع عباس افندى خود را «ثابتین» و اتباع آن سه برادر را «ناقضین» خوانند. در اواسط سال 1908 م.- كه انقلاب عثمانى و خلع سلطان عبدالحمید روى داد- همه محبوسان و تبعیدشدگان آزاد گردیدند، از آن جمله عباس افندى بود كه در رمضان 1328 ه.ق./ 1910 م. از عكا بیرون رفت و به مسافرت پرداخت و از جمله دوبار به مصر رفت و دفعه دوم از مصر به آمریكارى شمالى سفر كرد (1912 م.) و در نیمه همان سال وارد نیویورك شد و در همان سال به اروپا آمد و در طى یك سال اغلب ممالك اروپایى را سیر كرد و در 1913 به مصر شد و از آنجه به حیفا بازگشت و از آن پس آنجا را به جاى عكا مقر نهایى خود قرار داد. جنازه وى را در جنب مزار باب، بالاى حیفا در جبل كرمل دفن كردند. اوراست: تفسیر حدیث كنت كنز مخفیا، مقاله سیاح، مفاوضات عبدالبهاء (طبع لیدن)، الواح (بسیار).
