ملیت : ایرانی - قرن : 8 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(ز 730 ق)، مورخ و نویسنده. معروف به ناصرالدین منشى كرمانى. وى بعد از فوت پدر تحت تربیت عموى خود، شهابالدین ابوالحسن على یزدى، قرار گرفت و پس از اینكه به سن رشد رسید، عموى دیگرش كه شغل دیوانى داشت، او را در خدمت دیوانى دستگاه قراختائیان وارد كرد تا به مدارج بالا رسید. ناصرالدین در 693 ق صاحب دیوان رسائل شد و پس از بركنارى صفوةالدین پادشاه خاتون (694 -601 ق) از كار بركنار گردید و در 703 ق در ایام پادشاهى ناصرالدین شاه محمد بن برهان، شغل دیوانى خود را از سر گرفت. در 715 ق به خدمت ایسن قتلغ نویان، از امراى بزرگ اولجایتو و ابوسعید بهادر پیوست و از آن پس به خدمت وزراى ایلخانان درآمد. ناصرالدین را مىتوان پیشرو نویسندگانى دانست كه به تصنع در سخن و به كار بردن انواع تزیینات در آن مشتاق بودند. از آثار وى: «سمط العلى للحضرة العلیا»، در تاریخ سلاطین قراختایى كرمان تألیف 716 -715 ق، كه در 720 ق نیز تتمهاى بر آن افزوده شد، «نسائم الاسحار من لطائم الاخبار»، در تاریخ وزراء كه از وزراى خلفاى راشدین شروع شده و تا وزارت تاجالدین علیاه (م 724 ق) ادامه یافته است كه به آوردهى صاحب «تاریخ ادبیات در ایران» مؤلف این كتاب بروشنى معلوم نیست؛ «درة الاخبار و لمعةالانوار»، ترجمه «تتمه صوان الحكمة» ابوالحسن على بن زید بیهقى كه ناصر منشى آن را به نام خواجه غیاثالدین وزیر، در 730 -729 ق از عربى به فارسى درآورد.
