ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(1395 -1316 ق)، فقیه، ادیب و نویسنده. در شهرستان بجنورد به دنیا آمد و همان جا تحصیلات مقدماتى كرد و سپس به مشهد رفت و در آنجا علوم عقلى و نقلى را نزد حاج فاضل خراسانى و آقا بزرگ حكیم و آقازادهى خراسانى و آیت الله قمى، و ادبیات را نزد ادیب نیشابورى اول فراگرفت. سپس به نجف رفت و در محضر آیت الله اصفهانى و میرزاى نایینى و آقا ضیاءالدین عراقى به تكمیل تحصیلات خود پرداخت، و در شمار مدرسان نجف درآمد. وى تا آخر عمر به تحقیق و تألیف و تدریس مشغول بود. میرزا حسن با شعر آشنایى كامل داشت و خود نیز شاعر بود. تألیفاتى در فقه و اصول از وى به جاى مانده است، از آثارش: «منتهى الاصول»؛ «القواعد الفقهیه»؛ «حاشیة العروة الوثقى»؛ «ذخیرة المعاد»؛ «رسالة فى اجتماع الامر و النهى»؛ «كتاب فى الحكمة» كه شرحى است بر «الاسفار الاربعة» صدر المتألهین.[1] آیهالله آقاى حاج میرزا حسن بن السید آقا بزرگ ابن السید على اصغر بن السید فتحعلى بن السید اسماعیل موسوى بجنوردى داماد معظم مرحوم آیهالله حاج سید حسین اصفهانى (داماد آیهالله العظمى آقاى آقا سید ابوالحسن اصفهانى) از علماء طراز اول معاصر حوزه علمیه نجف و داراى مقام علم و عمل و دقت نظر میباشد. معظمله عالمى محقق و فقیهى مدقق و جامع معقول و منقول و حاوى فروع و اصول میباشد تولدش در سال 1316 قمرى در بجنورد و از آنجا بمشهد و مدت 13 سال از محضر مرحوم آقا زاده كفائى و آیهالله قمى و حاج فاضل و دیگران استفاده كرده آنگاه مهاجرت بنجف اشرف نموده و در حوزه درس مرحوم آیهالله نائینى و آیهالله عراقى و مخصوصا آیهالله العظمى اصفهانى شركت كرده تا به اعلى درجه فقاهت و اجتهاد رسیده است. تألیفاتى در فقه و اصول دارد كه بطبع رسیده و مورد استفاده فضلاء حوزه نجف و قم میباشد و آنها از این قرار است: 1- منتهى الاصول 2- القواعد الفقهیه 3- حاشیه بر عروه الوثقى 4- حاشیه بر وسائل 5- رساله اجتماع امر و نهى.
