ملیت : ایرانی - قرن : 10 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(س دهم ق)، نویسنده و شاعر، متخلص به ملهمى. به گفتهى بعضى از تذكرهها وى ابتدا عجمى تخلص مىكرده است. از بزرگان شیراز بود. از علم سیاق و نویسندگى، آگاهى تمام داشت و اجداد وى نیز در ایران به امر نویسندگى اشتغال داشتند. خود او همواره داراى مناصب عالى بود. اما پس از مدتى از مشاغل دیوانى كناره گرفت و به حجاز سفر كرد و مدت هفده سال ساكن مدینه شد و به همین علت به مدنى مشهور گشت. ملهمى، به دلیل اشتیاق به سیر و سیاحت و مسافرت، در زمان اكبرشاه (1014 -963 ق) به هندوستان سفر كرد. او در هندوستان با حكیم ابوالفتح گیلانى و حكیم شمسالدین محمد، مشهور به حكیم الملك، كه قبلا در ایران با هم آشنا بودند، ملاقات كرد. وى مدتى در هندوستان زندگى كرد و ملازم اكبرشاه بود و در دربار او مناصب عالى داشت. ملهمى در آگره درگذشت. به آوردهى «دانشمندان و سخنسرایان فارس» صاحب «خیر البیان» در تذكرهى خود از وى یاد كرده و مىنویسد او در شیراز با عرفى شیرازى معاشر بوده و مشاعره كرده است. سپس ادامه مى دهد كه چون خودش در 1006 ق به شیراز رفته ملهمى را ملاقات كرده است. به این ترتیب ملهمى در 1006 ق زنده بوده اما در «مآثر رحیمى» فوت وى 982 ق ذكر شده است. صاحب «الذریعه» او را در 1024 ق زنده مىداند اما با توجه به شرح حال فرزندش در «مآثر رحیمى» باید گفت كه احتمالا این تاریخ مربوط به فرزند اوست. اشعارى از وى در تذكرهها آمده است.
