ملیت : ایرانی - قرن : 11 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(ز 1091 ق)، نویسنده و شاعر. معروف به مستوفى. از مردم بافق، میان یزد و كرمان، بود. وى در عهد شاه سلیمان صفوى مىزیست و در امور دیوانى صاحب منصب بود. در 1077 ق به سمت مستوفى اوقاف یزد و در 1079 ق به منصب نظارت اوقاف آنجا رسید. بعد از فوت پسرش دست از كارهاى دیوانى كشید و در 1081 ق به اصفهان رفت و از طریق حویزه و اهواز و بصره به عراق سفر كرد. پس از زیارت عتبات عالیات به بصره بازگشت و در آنجا تألیف «جامع مفیدى» را در 1082 ق آغاز نمود و سپس از طریق دریا به هند مسافرت كرد. او نخست به بندر سورت رسید و از آنجا به دهلى و سپس به حیدرآباد و برهانپور رفت. در 1086 ق به دهلى بازگشت و در 1088 ق در اوجین (اوجان) به خدمت شاهزاده محمداكبر بن عالمگیر رسید و منصب دو صدى یافت و به همراه او به مولتان رفت و در 1089 ق منصب وزارت و میر سامانى شاهزاده را عهدهدار شد و در این شهر پس از هشت سال در 1090 ق توانست كتاب «جامع مفیدى» را به پایان برساند. او همچنین كتاب «مختصر مفید»، را در احوال بلاد ولایت ایران، در 1087 ق در دكن، آغاز كرد و در 1091 ق در لاهور به اتمام رساند. از دیگر آثارش: «مجالس الملوك»، مشتمل بر جداول سلاطین ایران، از آغاز تا 1049 ق؛ «شرح احوال»، كه همان مقاله پنجم «جامع مفیدى» است؛ «دیوان» شعر.
