ملیت : ایرانی - قرن : 8 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(وف 789 ق)، دانشمند، نویسنده و عالم. معروف به معلم. اهل یزد و از وزراى آلمظفر (795 -713 ق)، در عهد امیر مبارزالدین محمد (759 -713 ق) و فرزندش، شاه شجاع (786 -759 ق)، بود. پدر وى از علماى عصر خود از ملازمان امیر مبارزالدین محمد بود. معینالدین پس از كسب مقدمات علوم مدتى در خدمت قاضى عضدالدین ایجى تحصیل كرد و نزد وى «مفتاح العلوم» سكاكى و «شرح اصول» ابن حاجب و «كشاف» زمخشرى و همچنین شرح كتابهاى «مواقف» و «جواهر» را در اصول و كلام، خواند. او به همین دلیل قاضى عضدالدین ایجى را استاد واقعى خود مىداند. پس از تكمیل تحصیلات، به معرفى یكى از امرا، در 744 ق در یزد، به خدمت آلمظفر درآمد و یك سال پس از آن در كرمان مجلس درسى تشكیل داد و به همین دلیل به معلم معروف شد. در 755 ق به حج رفت و در بازگشت، به امر امیر مبارزالدین، در دارالسیادهاى كه شاه در یزد ساخته بود، به تدریس پرداخت. از این سال به بعد مقدمات تألیف كتاب خود را فراهم كرد و تا پایان عمر در خدمت آلمظفر بود. از آثار وى كتاب «مواهب الهى» یا «مواهب الهیه»، در تاریخ آلمظفر است كه به «تاریخ مظفرى» یا «تاریخ آلمظفر» نیز معروف مىباشد. معینالدین این كتاب را در 757 ق آغاز و یك سال پس از مرگ امیر مبارزالدین (766 ق) به نام شاه شجاع به پایان رسانید. این كتاب در قرن نهم قمرى اساس تألیف كتاب دیگرى در تاریخ آلمظفر گردید و مؤلفى بنام محمود كتبى آن را تلخیص كرد و بقیهى وقایع دوران آلمظفر را تا پایان عهد آن سلسله بر آن افزود. از دیگر آثار وى: ترجمهى «رشف النصائح الایمانیه و كشف الفضائح الیونانیه» سهروردى، كه در 774 ق براى شاه یحیى ترجمه كرده است؛ رسالهاى به نام «نزهة السرور»، كه در 757 ق نگاشته شده است.
