ملیت : ایرانی - قرن : 13 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(وف 1315 ق)، ادیب، نویسنده، زبانشناس و شاعر، متخلص به دستان. در قریهى بن از توابع چهارمحال اصفهان متولد شد. در اصفهان به تحصیل علوم پرداخت. بعد از تحصیل ادبیات و فقه و اصول در بغداد، به تهران آمد و پس از چندى به استانبول رفت و در آنجا مقیم شد. میرزا حبیب با شیخ احمد روحى و یاران او معاشرت داشت و در نهضت آزادمردانى كه براى بیدارى ایرانیان در كوشش بودند همكارى داشت. وى بیشتر اوقات خود را به تدریس و آموزش زبان فارسى در استانبول مىگذراند و علاوه بر زبان فارسى به زبان تركى و فرانسه مسلط بود. گاهى نیز به سرودن شعر مىپرداخت. در اواخر عمر براى معالجه به آبهاى بورسا رفت و همان جا درگذشت و در گورستان چكرگه دفن شد. از آثار وى: «برگ سبز»؛ «خط و خطاطان»؛ «دستور سخن»؛ «دبستان پارسى»؛ «رهنماى فارسى»؛ «غرائب عقائد ملل»؛ «دیوان» اشعار؛ ترجمهى كتاب «حاجى بابا».[1] اصفهانى (میرزا) متخلص به دستان، دانشمند ایرانى (ف. بورسه 1311 ه.ق.) وى به جرم دهرى بودن و اتهام سیاسى از ایران به استانبول تبعید شد و تا سال فوت غالبا در مكتب سلطانى آن شهر به تدریس زبان و ادبیات فارسى مشغول بود. از آثار او دستور سخن، تصحیح و طبع دیوان اطعمه ابواسحاق حلاج شیرازى، تصحیح و طبع دیوان البسه قارى، منتخب كلیات عبید زاكانى با مقدمه فرانسوى فرته، غرائب عوائد ملل، برگ سبز، خط و خطاطان (تركى)، دبستان فارسى، خلاصه رهنماى فارسى، رهبر فارسى، ترجمه مولیر به فارسى به نام «مردم گریز» و ترجمه «جاحى بابا» است و دیوان شعرى هم دارد.
