ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : گلزار مشاهیر
شاعر. تولد: 1322، ق.شیراز. درگذشت: 30 بهمن 1366. ضیاءالدین حدائق معروف به «ابن یوسف»، فرزند آیتالله یوسف حدائق، پس از تحصیل مقدمات علوم در مدارس جدید و مدرسهى علمیهى منصوریه، به سال 1345 ق. براى تكمیل علوم معقول و منقول به اصفهان، قم، تهران و مشهد رفت و مدت پانزده سال در تهران اقامت گزید و با گرفتن لیسانس دانشكدهى معقول و منقول، در مدرسهى على سپهسالار و مدرسه خان مروى به تدریس پرداخت. او از علماى تهران اجازه گرفت، سپس به عتبات عالیات رفت و از علماى آنجا نیز موفق به اخذ اجازهى اجتهاد شد. سپس به شیراز مراجعت كرد. وى در جلسات كانون دانش پارس و انجمن صدر شركت مىجست. آثار چاپ شده او عبارتند از: رسالهاى درباره نهجالبلاغه؛ رساله صدرالدین شیرازى؛ فهرست كتب خطى كتابخانهى مجلس شوراى ملى (یك جلد)؛ فهرست كتب خطى كتابخانهى مدرسهى عالى سپهسالار (دو جلد)؛ كتاب النظائر و المقتبسات، گمشدهها در «مصاریعى كه مثل سائر شد». ضیاءالدین بن حاج شیخ یوسف مذكور مشهور به ابنیوسف از نویسندگان و دانشمندان بنام و مؤلفین عظام شیراز است. وى در 1323 ق متولد شده و در بیت علم پرورش یافته و پس از خواندن مقدمات و ادبیات به تحصیل سطوح منقول و معقول پرداخت و مدت پانزده سال در تهران از محضر درس فحول علماء استفاده نموده و جامع معقول و منقول شد و مدتى در مدرسه عالى سپهسالار و مدرسه خان مروى بتدریس و افاده اشتغال داشت و پس از آن مسافرتى به نجف اشرف نموده و با مذاكرات علمى كه با مراجع بزرگ تقلید و آیات عظام نمود موفق به دریافت اجازه اجتهاد گردیده و به شیراز مراجعت و به تدریس و تالیف و ارشاد و هدایت مردم پرداخت تالیفات عدیده ارزنده دارد كه آنها را متذكر مىشوم. 1- رساله نهجالبلاغه چیست (چاپ شده) 2- فهرست كتب خطى مدرسه عالى سپهسالار در دو جلد (چاپ شده) 3- فهرست كتب خطى ادبى كتابخانه مجلس شوراى ملى (چاپ شده) 4- گمشدهها 5- النظائر والمقتبسات. از رباعیات ایشانست این دو رباعى. دیدار تو اى دوست مرا جان بخشد گفتار روانبخش تو ایمان بخشد شایسته ز چون توئى بود آیت حسن كایمان و روان ز رویت احسان بخشد من از دل و جان طالب دیدار توام آشفته و مدهوش ز رفتار توام با اینهمه بندگى و عجزى كه مراست از چیست كه محروم ز دیدار توام (تو 1323 ق)، مجتهد، نویسنده، شاعر و فهرستنگار. در شیراز به دنیا آمد و تا بیست و سه سالگى در شیراز، مقدمات علوم و ادبیات فارسى و عربى را در مدارس رحمت، شعاعیه و منصوریه و نزد پدر آموخت. در سال 1345 ق براى تكمیل تحصیلات علوم معقول و منقول به اصفهان، قم، مشهد و تهران سفر كرد. مدت پانزده سال در تهران اقامت گزید. وى در رشتهى علوم معقول لیسانس گرفت و به مقام مدرسى رسید. پس از سى این مراحل در مدارس سپهسالار و مروى به تدریس پرداخت. پس از آن به عراق رفت و بعد از گذراندن امتحان به كسب اجازهى اجتهاد نایل شد و به شیراز بازگشت و مقیم آن شهر گردید. وى گهگاهى شعر نیز مىسرود. آثار به جاى مانده از او: «رسالهى صدرالدین شیرازى»؛ «فهرست كتابخانهى مجلس شوراى اسلامى»؛ «فهرست كتابخانهى مدرسهى سپهسالار»؛ «نهجالبلاغه چیست؟»؛ «گمشدهها»؛ «النظائر و المقتبسات».[1]
